Página 1 de 2

Almofía

Publicado: Vie, 08 Nov 2024 1:33
por xaime oroza carballo
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/


Re: Almofía

Publicado: Vie, 08 Nov 2024 5:06
por E. R. Aristy
xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Tu poesía es mágica, Xaime. Es un viaje subliminal y puro, en ondas, en efluvios de elocuencia poética espiritual. Me alegra cerrar mi día con esta obra que entibiece todo mi ser. Abrazos

Re: Almofía

Publicado: Vie, 08 Nov 2024 7:00
por Ana García
Que bello es el comienzo de este poema con un minotauro amigable y cercano.
Me ha gustado encontrarme con versos como ese caminar por los sueños heridos y por la fría porcelana de la jofaina.
Te felicito por la magia que transmites.
Un abrazo.

Re: Almofía

Publicado: Vie, 08 Nov 2024 12:26
por Ricardo López Castro
xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Decirte que me ha gustado es poco.
Como tu poesía lleva un sello inconfundible, y encima implica un poderío verbal y de llevarnos a muchos a un enorme respiro de lo normalizado,
nos lleva a otros lugares, de otras índoles, en un viaje que, dure lo que dure, celebramos su conseja.
Es bello volver a tus poemas.
Abrazos y felicidad, amigo mío.

Re: Almofía

Publicado: Vie, 08 Nov 2024 23:37
por Alejandro Costa
Eres un poeta con mayúsculas.

Cualquier palabra, cualquier verso, lo conviertes en mágico.

Cómo mágico parece tu mar, al que se nota que adoras.

Me ha gustado mucho.

Un abrazo.

Salud, paz y felicidad.

Re: Almofía

Publicado: Sab, 09 Nov 2024 18:52
por Marisa Peral
Siempre es mágico leerte y escucharte, querido amigo, y volver a encontrar palabras casi olvidadas como “aguamanil” y “jofaina”

Gracias, Xaime.
Bicos.

Re: Almofía

Publicado: Mar, 12 Nov 2024 20:13
por Ignacio Mincholed
Buen hito para orientarnos esa roca del alba, Xaime. Felicidades.

Un abrazo.
Ignacio

Re: Almofía

Publicado: Mié, 13 Nov 2024 13:35
por Pilar Morte
Todos han utilizado la palabra " mágico" para calificar tu poema, y es que nos introduces en un mundo poético diferente y soñador. Eso se agradece.
Me gustó mucho leerte.
Abrazos y felicidad

Re: Almofía

Publicado: Jue, 14 Nov 2024 1:04
por xaime oroza carballo
E. R. Aristy escribió: Vie, 08 Nov 2024 5:06
xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Tu poesía es mágica, Xaime. Es un viaje subliminal y puro, en ondas, en efluvios de elocuencia poética espiritual. Me alegra cerrar mi día con esta obra que entibiece todo mi ser. Abrazos
Agradezco sobremanera tus palabras, ERA. Dan sentido a mis pasos.
Un bico.

Re: Almofía

Publicado: Jue, 14 Nov 2024 1:06
por xaime oroza carballo
Ana García escribió: Vie, 08 Nov 2024 7:00 Que bello es el comienzo de este poema con un minotauro amigable y cercano.
Me ha gustado encontrarme con versos como ese caminar por los sueños heridos y por la fría porcelana de la jofaina.
Te felicito por la magia que transmites.
Un abrazo.
Gracias por tu presencia, por tus palabras.
Fonda aperta, Ana.

Re: Almofía

Publicado: Jue, 14 Nov 2024 1:08
por xaime oroza carballo
Ricardo López Castro escribió: Vie, 08 Nov 2024 12:26
xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Decirte que me ha gustado es poco.
Como tu poesía lleva un sello inconfundible, y encima implica un poderío verbal y de llevarnos a muchos a un enorme respiro de lo normalizado,
nos lleva a otros lugares, de otras índoles, en un viaje que, dure lo que dure, celebramos su conseja.
Es bello volver a tus poemas.
Abrazos y felicidad, amigo mío.
Agradezo, fondamente, a túa compaña no camiño. O teu alento.
Unha aperta, irmao.

Re: Almofía

Publicado: Jue, 14 Nov 2024 9:36
por F. Enrique
El mejor poema tuyo que he leído, sin duda, Xaime. Enhorabuena.

Un abrazo.

Re: Almofía

Publicado: Dom, 17 Nov 2024 9:47
por Ramón Carballal
Un poema de enorme beleza. Os teus versos entroncan co mítico que transcende mais alá da simple aparencia, entre a choiva fría e o mar proceloso tal vez podamos ver ao lonxe algún galeón perdido xunto as fermosas baleas. Parabéns e un abrazo.

Re: Almofía

Publicado: Mar, 26 Nov 2024 0:26
por xaime oroza carballo
Alejandro Costa escribió: Vie, 08 Nov 2024 23:37 Eres un poeta con mayúsculas.

Cualquier palabra, cualquier verso, lo conviertes en mágico.

Cómo mágico parece tu mar, al que se nota que adoras.

Me ha gustado mucho.

Un abrazo.

Salud, paz y felicidad.
Gracias por tus palabras, compañero. Estimo, hondamente, tu presencia.
Unha aperta e saúde, irmao.

Re: Almofía

Publicado: Mar, 26 Nov 2024 0:29
por xaime oroza carballo
Marisa Peral escribió: Sab, 09 Nov 2024 18:52 Siempre es mágico leerte y escucharte, querido amigo, y volver a encontrar palabras casi olvidadas como “aguamanil” y “jofaina”

Gracias, Xaime.
Bicos.
Gracias a ti, Marisa. Gracias por tu presencia. Sigo buscando, "ata o esquecemento".

Bicos, miña amiga.