Almofía

Poemas en verso y/o en prosa de cualquier estructura y/o combinación.

Moderadores: J. J. Martínez Ferreiro, Rafel Calle

Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3948
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Almofía

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

xaime oroza
E. R. Aristy
Mensajes: 16320
Registrado: Dom, 11 May 2008 20:04
Ubicación: Estados Unidos
Contactar:

Re: Almofía

Mensaje sin leer por E. R. Aristy »

xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Tu poesía es mágica, Xaime. Es un viaje subliminal y puro, en ondas, en efluvios de elocuencia poética espiritual. Me alegra cerrar mi día con esta obra que entibiece todo mi ser. Abrazos
Imagen
E.R.A.
Avatar de Usuario
Ana García
Mensajes: 3708
Registrado: Lun, 08 Abr 2019 22:58

Re: Almofía

Mensaje sin leer por Ana García »

Que bello es el comienzo de este poema con un minotauro amigable y cercano.
Me ha gustado encontrarme con versos como ese caminar por los sueños heridos y por la fría porcelana de la jofaina.
Te felicito por la magia que transmites.
Un abrazo.
Ricardo López Castro
Mensajes: 2655
Registrado: Mié, 15 Jul 2020 12:14
Ubicación: A Coruña, España

Re: Almofía

Mensaje sin leer por Ricardo López Castro »

xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Decirte que me ha gustado es poco.
Como tu poesía lleva un sello inconfundible, y encima implica un poderío verbal y de llevarnos a muchos a un enorme respiro de lo normalizado,
nos lleva a otros lugares, de otras índoles, en un viaje que, dure lo que dure, celebramos su conseja.
Es bello volver a tus poemas.
Abrazos y felicidad, amigo mío.
… Quiere…
… Ya lo hago…
… Hazlo…
… Hazlo como si nunca lo pensases…



Ricardo Manuel López Castro
Avatar de Usuario
Alejandro Costa
Mensajes: 6134
Registrado: Dom, 13 Mar 2016 18:27

Re: Almofía

Mensaje sin leer por Alejandro Costa »

Eres un poeta con mayúsculas.

Cualquier palabra, cualquier verso, lo conviertes en mágico.

Cómo mágico parece tu mar, al que se nota que adoras.

Me ha gustado mucho.

Un abrazo.

Salud, paz y felicidad.
Salud, paz y felicidad.



No sé por qué, no sé por qué ni cómo
me perdono la vida cada día.…


Me sobra el corazón (Miguel Hernández)
Avatar de Usuario
Marisa Peral
Mensajes: 11644
Registrado: Mié, 30 Jun 2010 19:06
Contactar:

Re: Almofía

Mensaje sin leer por Marisa Peral »

Siempre es mágico leerte y escucharte, querido amigo, y volver a encontrar palabras casi olvidadas como “aguamanil” y “jofaina”

Gracias, Xaime.
Bicos.
—-
Marisa Peral Sánchez

¡Nunca te dejes poner
el tornillo que te falta.
Corre y se feliz!

—-
Ignacio Mincholed
Mensajes: 3342
Registrado: Lun, 11 May 2009 18:31

Re: Almofía

Mensaje sin leer por Ignacio Mincholed »

Buen hito para orientarnos esa roca del alba, Xaime. Felicidades.

Un abrazo.
Ignacio
Pilar Morte
Mensajes: 30530
Registrado: Mié, 09 Abr 2008 10:21

Re: Almofía

Mensaje sin leer por Pilar Morte »

Todos han utilizado la palabra " mágico" para calificar tu poema, y es que nos introduces en un mundo poético diferente y soñador. Eso se agradece.
Me gustó mucho leerte.
Abrazos y felicidad
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3948
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Almofía

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

E. R. Aristy escribió: Vie, 08 Nov 2024 5:06
xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Tu poesía es mágica, Xaime. Es un viaje subliminal y puro, en ondas, en efluvios de elocuencia poética espiritual. Me alegra cerrar mi día con esta obra que entibiece todo mi ser. Abrazos
Agradezco sobremanera tus palabras, ERA. Dan sentido a mis pasos.
Un bico.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3948
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Almofía

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Ana García escribió: Vie, 08 Nov 2024 7:00 Que bello es el comienzo de este poema con un minotauro amigable y cercano.
Me ha gustado encontrarme con versos como ese caminar por los sueños heridos y por la fría porcelana de la jofaina.
Te felicito por la magia que transmites.
Un abrazo.
Gracias por tu presencia, por tus palabras.
Fonda aperta, Ana.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3948
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Almofía

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Ricardo López Castro escribió: Vie, 08 Nov 2024 12:26
xaime oroza carballo escribió: Vie, 08 Nov 2024 1:33
ALMOFÍA

Hei volver ao labirinto
mercarlle ao Minotauro soños para o axexo	 
                        no cantil de vidro, da almofía.

Voar fóra de ti faise moi peado
e esta soidade, eterna, do camiño baleiro,
                        non da corrido,

buscando, de novo, a pena da Alba,

como atalaia prohibida, para vixiar, ao lonxe,
o paso das baleas cara ao norte e, sen dar aviso,
                        irse navegando con elas,
camiñando o mar dos soños eivados,
                        da man da súa cantiga.

No chan frío da choiva, xace axeonllado,
o berro do poldro, que se perdeu na néboa
                        no chan da choiva fría.

O recendo salgado, das ondas bravas do alén,
vai fendendo o vidro da gaiola, 
                        do poema da ninfa.

Sei que virá na choiva coa alba,
traéndome a cantiga do rular dos pombos bravos
                        para me engaiolar no mar,
                        do chan de choiva fría,

               do chan, frío, da choiva,
                        ha de vir trae-la alba

               ao espello da tona da almofía.



JOFAINA

He de volver al laberinto 
a comprarle al Minotauro sueños para el acecho	 
               en el acantilado de vidrio, del aguamanil.

Volar fuera de ti se hace muy difícil,
y esta soledad, eterna, del camino vacío,
                        no da pasado,
	
buscando, de nuevo, la roca del alba,

como atalaya prohibida, para vigilar, en la lejanía,
el paso de las ballenas hacia el norte y, sin dar aviso,
                        irme navegando con ellas,
caminando el mar de los sueños heridos,
                        de la mano de su cantiga.

En el asfalto frío de la lluvia, yace arrodillado,
el grito del potro, que se perdió en la niebla
                        en el suelo de la lluvia fría.

El aroma salado, de las ondas bravas de más allá del mar,
va rasgando el vidrio de la jaula, 
                        del poema de la ninfa.

Sé que vendrá en la lluvia con el alba,
trayéndome la cantiga del arrullo de los palomos bravos
                        para aherrojarme en el mar,
                        del suelo de lluvia fría,

                        del suelo, frío, de la lluvia,
               ha de venir a traer el alba

                        al espejo de la superficie de la jofaina.

Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Decirte que me ha gustado es poco.
Como tu poesía lleva un sello inconfundible, y encima implica un poderío verbal y de llevarnos a muchos a un enorme respiro de lo normalizado,
nos lleva a otros lugares, de otras índoles, en un viaje que, dure lo que dure, celebramos su conseja.
Es bello volver a tus poemas.
Abrazos y felicidad, amigo mío.
Agradezo, fondamente, a túa compaña no camiño. O teu alento.
Unha aperta, irmao.
xaime oroza
Avatar de Usuario
F. Enrique
Mensajes: 9890
Registrado: Mié, 22 Ago 2012 19:47
Ubicación: Abyla
Contactar:

Re: Almofía

Mensaje sin leer por F. Enrique »

El mejor poema tuyo que he leído, sin duda, Xaime. Enhorabuena.

Un abrazo.
Los besos por escrito no llegan, se los beben los fantasmas por el camino.
(Franz Kafka)

https://vampirosypoetas.blogspot.com/20 ... oesia.html

[/align]
Avatar de Usuario
Ramón Carballal
Mensajes: 21343
Registrado: Vie, 28 Dic 2007 16:24
Ubicación: A Coruña
Contactar:

Re: Almofía

Mensaje sin leer por Ramón Carballal »

Un poema de enorme beleza. Os teus versos entroncan co mítico que transcende mais alá da simple aparencia, entre a choiva fría e o mar proceloso tal vez podamos ver ao lonxe algún galeón perdido xunto as fermosas baleas. Parabéns e un abrazo.
http://laverdadazul59.blogspot.com/

"El poema eres tú recomponiendo el espejo que cada día rompes".

"Comprender es unificar lo invisible".

"Elijo la lluvia, porque al derramarse, muere".

"El mar está aquí, en tu silencio".
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3948
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Almofía

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Alejandro Costa escribió: Vie, 08 Nov 2024 23:37 Eres un poeta con mayúsculas.

Cualquier palabra, cualquier verso, lo conviertes en mágico.

Cómo mágico parece tu mar, al que se nota que adoras.

Me ha gustado mucho.

Un abrazo.

Salud, paz y felicidad.
Gracias por tus palabras, compañero. Estimo, hondamente, tu presencia.
Unha aperta e saúde, irmao.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3948
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Almofía

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Marisa Peral escribió: Sab, 09 Nov 2024 18:52 Siempre es mágico leerte y escucharte, querido amigo, y volver a encontrar palabras casi olvidadas como “aguamanil” y “jofaina”

Gracias, Xaime.
Bicos.
Gracias a ti, Marisa. Gracias por tu presencia. Sigo buscando, "ata o esquecemento".

Bicos, miña amiga.
xaime oroza
Responder

Volver a “Foro de Poemas”