Página 2 de 2

Re: Outonía

Publicado: Sab, 01 Feb 2025 15:08
por E. R. Aristy
xaime oroza carballo escribió: Jue, 05 Dic 2024 1:09
OUTONÍA NA PONTE DE CHAOS
(Dionisio na lembranza)

               Polos camiños da outonía fai música o vento
coas cores da follas murchas no chan da choiva fría
para engaiola-la raiola fuxidía, que vai ao alén.

Sutil o reclamo no panterlo eterno; por riba da néboa,
saíndo do feitizo arremuiñado, navegando norte,
               vai a raiola enxel alén da gaiola.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no chan azul de choiva fría.

               No asfalto azul mareiro riba da ponte vella
repenica o vento coa cor das follas murchas da outonía

               e o río, baixo continuo, vai muxindo, xordo,
murmurando ao contrapunto, de pedra, a cantiga da harpía.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no asfalto azul de choiva fría.

      Por riba da néboa,
                                 navegando norte,
                                                   vai ,
                                                   a raiola. 




OTOÑO EN El PUENTE DE CHAOS
(Dionisio in memoriam)

               Por los caminos de otoño hace música el viento
con los colores de la hojas secas en el suelo de lluvia fría
para engañar al amanecer huidizo, que se va al más allá.

Sutil el reclamo de cadena perpetua; por encima de la niebla,
saliendo del hechizo arremolinado, navegando norte,
               va sencilla el alba al más allá de la jaula de vidrio.

Por los caminos del otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el suelo azul de lluvia fría.

En el asfalto azul cobalto sobre el puente tamborilea 
               el viento con el color de las hojas secas del otoño

y el río, bajo continuo, va mugiendo, sordo, murmurando 
               al contrapunto, de piedra, la cantiga de la harpía.

Por los caminos de otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el asfalto azul de lluvia fría.

Más allá de la niebla, 
                                 navegando norte, 
                                                            va, 
huidizo, 
mínimo,
				 el frágil rayo de sol.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Poesía de vuelo alto, Xaime! De hondo corazón. Me conmueve su belleza. Un abrazo grande!

Re: Outonía

Publicado: Mar, 04 Feb 2025 0:15
por xaime oroza carballo
Pilar Morte escribió: Jue, 23 Ene 2025 13:25 Qué bonito escribes siempre. Me encanta el sentimiento y ternura que pones en cada verso. Un placer leerte.
Un abrazo grande y felicidad
Sempre un alento senti-lo teu latexo, Pilar.
Un bico.

Re: Outonía

Publicado: Mar, 04 Feb 2025 0:18
por xaime oroza carballo
Julio Bonal escribió: Vie, 24 Ene 2025 17:46 Outonia, preciosísima palabra, con esas vocales que lo abren todo a los cuatro puntos cardinales, a los horizontes amplios. Hay ecos machadianos, claro, pero algo así como traducidos a la informalidad de los vientos, del aire que lleva hojas y pensamientos, esos versos largos... Muy bueno.

Una abraçada.
Gracias por honda lectura, compañero. Inestimable.

Fonda aperta, meu.

Re: Outonía

Publicado: Mar, 04 Feb 2025 0:19
por xaime oroza carballo
Ana Muela Sopeña escribió: Sab, 25 Ene 2025 5:40 Me dejo impregnar por tu otoño melancólico y bello. Tus versos son de una inusitada belleza, Xaime.

Un beso
Enhorabuena
Ana
Inestimable tu presencia, Ana.

Un bico.

Re: Outonía

Publicado: Mar, 04 Feb 2025 0:21
por xaime oroza carballo
Ricardo López Castro escribió: Mar, 28 Ene 2025 12:55
xaime oroza carballo escribió: Jue, 05 Dic 2024 1:09
OUTONÍA NA PONTE DE CHAOS
(Dionisio na lembranza)

               Polos camiños da outonía fai música o vento
coas cores da follas murchas no chan da choiva fría
para engaiola-la raiola fuxidía, que vai ao alén.

Sutil o reclamo no panterlo eterno; por riba da néboa,
saíndo do feitizo arremuiñado, navegando norte,
               vai a raiola enxel alén da gaiola.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no chan azul de choiva fría.

               No asfalto azul mareiro riba da ponte vella
repenica o vento coa cor das follas murchas da outonía

               e o río, baixo continuo, vai muxindo, xordo,
murmurando ao contrapunto, de pedra, a cantiga da harpía.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no asfalto azul de choiva fría.

      Por riba da néboa,
                                 navegando norte,
                                                   vai ,
                                                   a raiola. 




OTOÑO EN El PUENTE DE CHAOS
(Dionisio in memoriam)

               Por los caminos de otoño hace música el viento
con los colores de la hojas secas en el suelo de lluvia fría
para engañar al amanecer huidizo, que se va al más allá.

Sutil el reclamo de cadena perpetua; por encima de la niebla,
saliendo del hechizo arremolinado, navegando norte,
               va sencilla el alba al más allá de la jaula de vidrio.

Por los caminos del otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el suelo azul de lluvia fría.

En el asfalto azul cobalto sobre el puente tamborilea 
               el viento con el color de las hojas secas del otoño

y el río, bajo continuo, va mugiendo, sordo, murmurando 
               al contrapunto, de piedra, la cantiga de la harpía.

Por los caminos de otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el asfalto azul de lluvia fría.

Más allá de la niebla, 
                                 navegando norte, 
                                                            va, 
huidizo, 
mínimo,
				 el frágil rayo de sol.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Xaime! Fenomenal!
Qué bien haberte leído, me ha resultado un poema de gran destilación emocional, y por otro lado, relajante, con ese giro que resulta a veces tan necesario.
Muy fluido, muy bien estructurado, perfectamente narrado, con deconstrucción incluida, y con ella, ese cierre de diez.
Felicidades por esta "Outonía".
Abrazos y felicidad, amigo!!
Grazas, irmao, eu tamén disfruto do teu mundo.

Fonda aperta.

Re: Outonía

Publicado: Mar, 04 Feb 2025 0:25
por xaime oroza carballo
J. J. Martínez Ferreiro escribió: Mié, 29 Ene 2025 20:00 Outra maxia do lenguaxe poético, queda a paisaxe como suspendida e intocabel nos teus versos.

Unha forte aperta, boi meu.
Sabes que estimo as túas palabras. Por certo o carrizo tamén te bota a faltar no xugo.

Un bico e, take care, boi meu.

Re: Outonía

Publicado: Mar, 04 Feb 2025 0:27
por xaime oroza carballo
Alejandro Costa escribió: Jue, 30 Ene 2025 12:56 Preciosos versos, muy bien engalanados.

Sinceramente, diría que es de lo mejor que te he leído.

Desprende realidad y sentimiento.

Y ello, tan solo, es capaz de plasmarlo un gran poeta.

Un abrazo.
Inestimable tu lectura, compañero. Gracias.

Unha aperta.

Re: Outonía

Publicado: Mar, 04 Feb 2025 0:29
por xaime oroza carballo
E. R. Aristy escribió: Sab, 01 Feb 2025 15:08
xaime oroza carballo escribió: Jue, 05 Dic 2024 1:09
OUTONÍA NA PONTE DE CHAOS
(Dionisio na lembranza)

               Polos camiños da outonía fai música o vento
coas cores da follas murchas no chan da choiva fría
para engaiola-la raiola fuxidía, que vai ao alén.

Sutil o reclamo no panterlo eterno; por riba da néboa,
saíndo do feitizo arremuiñado, navegando norte,
               vai a raiola enxel alén da gaiola.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no chan azul de choiva fría.

               No asfalto azul mareiro riba da ponte vella
repenica o vento coa cor das follas murchas da outonía

               e o río, baixo continuo, vai muxindo, xordo,
murmurando ao contrapunto, de pedra, a cantiga da harpía.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no asfalto azul de choiva fría.

      Por riba da néboa,
                                 navegando norte,
                                                   vai ,
                                                   a raiola. 




OTOÑO EN El PUENTE DE CHAOS
(Dionisio in memoriam)

               Por los caminos de otoño hace música el viento
con los colores de la hojas secas en el suelo de lluvia fría
para engañar al amanecer huidizo, que se va al más allá.

Sutil el reclamo de cadena perpetua; por encima de la niebla,
saliendo del hechizo arremolinado, navegando norte,
               va sencilla el alba al más allá de la jaula de vidrio.

Por los caminos del otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el suelo azul de lluvia fría.

En el asfalto azul cobalto sobre el puente tamborilea 
               el viento con el color de las hojas secas del otoño

y el río, bajo continuo, va mugiendo, sordo, murmurando 
               al contrapunto, de piedra, la cantiga de la harpía.

Por los caminos de otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el asfalto azul de lluvia fría.

Más allá de la niebla, 
                                 navegando norte, 
                                                            va, 
huidizo, 
mínimo,
				 el frágil rayo de sol.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Poesía de vuelo alto, Xaime! De hondo corazón. Me conmueve su belleza. Un abrazo grande!
Gracias, ERA. Siempre inestimable tu presencia.

Unha aperta.

Re: Outonía

Publicado: Mar, 18 Feb 2025 17:01
por Marisa Peral
Arriba este otoño que no es…
Ni huidizo
Ni mínimo.

Un bico, Xaime.