OUTONÍA NA PONTE DE CHAOS
(Dionisio na lembranza)
Polos camiños da outonía fai música o vento
coas cores da follas murchas no chan da choiva fría
para engaiola-la raiola fuxidía, que vai ao alén.
Sutil o reclamo no panterlo eterno; por riba da néboa,
saíndo do feitizo arremuiñado, navegando norte,
vai a raiola enxel alén da gaiola.
Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no chan azul de choiva fría.
No asfalto azul mareiro riba da ponte vella
repenica o vento coa cor das follas murchas da outonía
e o río, baixo continuo, vai muxindo, xordo,
murmurando ao contrapunto, de pedra, a cantiga da harpía.
Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no asfalto azul de choiva fría.
Por riba da néboa,
navegando norte,
vai ,
a raiola.
OTOÑO EN El PUENTE DE CHAOS
(Dionisio in memoriam)
Por los caminos de otoño hace música el viento
con los colores de la hojas secas en el suelo de lluvia fría
para engañar al amanecer huidizo, que se va al más allá.
Sutil el reclamo de cadena perpetua; por encima de la niebla,
saliendo del hechizo arremolinado, navegando norte,
va sencilla el alba al más allá de la jaula de vidrio.
Por los caminos del otoño hace música el viento con los colores
de las hojas secas en el suelo azul de lluvia fría.
En el asfalto azul cobalto sobre el puente tamborilea
el viento con el color de las hojas secas del otoño
y el río, bajo continuo, va mugiendo, sordo, murmurando
al contrapunto, de piedra, la cantiga de la harpía.
Por los caminos de otoño hace música el viento con los colores
de las hojas secas en el asfalto azul de lluvia fría.
Más allá de la niebla,
navegando norte,
va,
huidizo,
mínimo,
el frágil rayo de sol.
Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/