Re: El ojo de Polifemo
Publicado: Vie, 15 May 2020 20:31
Grazas polo teu paso, Ramón.Ramón Carballal escribió:Moi bó. Toda unha lección de lirismo. Forte aperta.
Unha aperta compañeiro
Foro poético-literario, revista y tienda de libros de la Editorial Alaire. Poemas de todo tipo, relatos cortos, ensayos. Debates, discusiones y todo tipo de estudios sobre temas relacionados con el ámbito literario. Convocatorias de concursos de poesía.
https://foro.editorialalaire.es/
Grazas polo teu paso, Ramón.Ramón Carballal escribió:Moi bó. Toda unha lección de lirismo. Forte aperta.
Muchas gracias por tu paso, Nancy.Lunamar Solano escribió:Intensidad y contundencia que va capturando en el despliegue de tus versos querido amigo...
Un gusto leerte...cuídate mucho!!
Te abrazo con todo mi cariño...
Nancy
xaime oroza carballo escribió:O OLLO TORTO DE POLIFEMO
Mandei ao mar
camiñar polos confíns da túa faciana,
furgar cos dedos do vento
as feridas abertas na herba do cantil,
mentres o cranio bébedo do teu pai peta,
desesperadamente, na louza branca da almofía
provocando a tempestade da noite escura
nas chapacuñas do adro da igrexa
cunha cascallada inclemente,
sobrecollendo o hemisferio sur
no ollo pechado do ciclope de pedra
que vixía a cantiga do río
na fervenza das ninfas,
onde as túas mans de satén branco
abren de par en par as portas
aos ventos da galerna
e constrinxen os berros de liberdade
para sacia-la fame dos cans engaiolados
cun retallo de tres por catro metros de carne fresca,
segundo che foi ordenado pola voz do garda cego.
O ollo torto de Polifemo non entende de cantigas,
o fillo de Poseidón ten un séquito de nereidas
para abraiar aos mariñeiros de Odiseo
e facerse cos favores imposibles de Galatea.
EL OJO TUERTO DE POLIFEMO
He ordenado al mar
caminar por los confines de tu rostro,
hurgar con sus dedos de viento en las heridas abiertas
en el heno del acantilado
mientras el cráneo ebrio de tu padre
golpea desesperadamente la loza blanca del aguamanil
provocando la tempestad de la noche oscura
en las chapacuñas del atrio de la iglesia
con una carcajada inclemente
sobrecogiendo el hemisferio sur
en el ojo cerrado del cíclope de piedra
que vigila la canción del río
en la fuente de las ninfas
donde tus manos de satén blanco
abren de par en par las puertas
a los vientos de la galerna
y constriñen los gritos de libertad
para saciar el hambre de los perros enjaulados
con un retal de tres por cuatro metros de carne fresca
según te fue ordenado por la voz del guardián ciego.
El ojo tuerto de Polifemo no entiende de canciones,
el hijo de Poseidón tiene un séquito de nereidas
para deslumbrar a los marineros de Odiseo
y hacerse con los favores imposibles de Galatea.
Muíños 150420
Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Gracias por tus palabras, Hallie.Hallie Hernández Alfaro escribió:Un poemazo, querido Xaime; creo que su lectura nos eleva y nos enriquece.
Ovación cerrada; abrazo y salud.
Gracias por tus palabras-bálsamo, hermano.Armilo Brotón escribió:Como nos tienes acostumbrados amigo, lírica a espuertas para gozar cada verso.
Me ha gustado ese regusto clásico con el que has impregnado esta vez el poema dentro de tu estilo inconfundible de cantiga de maestría.
Un abrazo y salud
Gracias Roxane, tu paso sí es un inestimable lujo para mi.E. R. Aristy escribió:xaime oroza carballo escribió:O OLLO TORTO DE POLIFEMO
Mandei ao mar
camiñar polos confíns da túa faciana,
furgar cos dedos do vento
as feridas abertas na herba do cantil,
mentres o cranio bébedo do teu pai peta,
desesperadamente, na louza branca da almofía
provocando a tempestade da noite escura
nas chapacuñas do adro da igrexa
cunha cascallada inclemente,
sobrecollendo o hemisferio sur
no ollo pechado do ciclope de pedra
que vixía a cantiga do río
na fervenza das ninfas,
onde as túas mans de satén branco
abren de par en par as portas
aos ventos da galerna
e constrinxen os berros de liberdade
para sacia-la fame dos cans engaiolados
cun retallo de tres por catro metros de carne fresca,
segundo che foi ordenado pola voz do garda cego.
O ollo torto de Polifemo non entende de cantigas,
o fillo de Poseidón ten un séquito de nereidas
para abraiar aos mariñeiros de Odiseo
e facerse cos favores imposibles de Galatea.
EL OJO TUERTO DE POLIFEMO
He ordenado al mar
caminar por los confines de tu rostro,
hurgar con sus dedos de viento en las heridas abiertas
en el heno del acantilado
mientras el cráneo ebrio de tu padre
golpea desesperadamente la loza blanca del aguamanil
provocando la tempestad de la noche oscura
en las chapacuñas del atrio de la iglesia
con una carcajada inclemente
sobrecogiendo el hemisferio sur
en el ojo cerrado del cíclope de piedra
que vigila la canción del río
en la fuente de las ninfas
donde tus manos de satén blanco
abren de par en par las puertas
a los vientos de la galerna
y constriñen los gritos de libertad
para saciar el hambre de los perros enjaulados
con un retal de tres por cuatro metros de carne fresca
según te fue ordenado por la voz del guardián ciego.
El ojo tuerto de Polifemo no entiende de canciones,
el hijo de Poseidón tiene un séquito de nereidas
para deslumbrar a los marineros de Odiseo
y hacerse con los favores imposibles de Galatea.
Muíños 150420
Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Me es fascinante cuando una creación da a luz otra, y asi propaga la combustion de un fuego inextinguible. Tu version unica trae consigo sus propios códigos , su propia poesia. Te felicito, Xaime, un lujo leerte. Abrazos, Roxane