La luna
Que cambia los colores de las cosas
Me mira
Y me mete la pena en los bolsillos
Ignora
Que a cada vez que viene a verme
La hora
De la tierra está más cerca.
-------
Empapado o Chan clorofilócromo.
Hoxe chove, e mañá, e onte.
As cunas dos menos levan catro mantas, e ás vellas cóllelas o frío cando morren os seus homes.
Mariñeiros vellos que non saben nadar,
e mariscadores, cós neoprenos,
nin unha ducia de ameixas por rañada.
Nos pastos arrastran as ubres
moitas vacas solteiras,
poucos chegan a touros
no noso folclore cárnivoro.
Lares con codia de pedra do Porriño
con haces de limo,
e enveses de fume de carballo.
Cando morrades, pais e nais,
qué vais ser de nos.
Mocidade con novos soños,
e os ollos postos nas pantaias.
Raia branca na que atopa
o norte o peregrino
arriano pasado de raias que morre
------
Pobre hombre este...
El que sabe
Que Selene
Es una piedra
Qué es la mente
Y que cuando muere
Desaparece
El que sabe
qué sucede
En el vientre
De la madre
Que la luz que pasa pesa
Y que marca el tiempo
Al dejarte atrás
Si le hubiese bastado
La certeza
Del pienso luego existo
Si solucionase sus problemas
A mordiscos
Como antes
Más feliz sería
Cuántas vidas
Se salvarían
En Iroshima