Página 1 de 2

Outonía

Publicado: Jue, 05 Dic 2024 1:09
por xaime oroza carballo
OUTONÍA NA PONTE DE CHAOS
(Dionisio na lembranza)

               Polos camiños da outonía fai música o vento
coas cores da follas murchas no chan da choiva fría
para engaiola-la raiola fuxidía, que vai ao alén.

Sutil o reclamo no panterlo eterno; por riba da néboa,
saíndo do feitizo arremuiñado, navegando norte,
               vai a raiola enxel alén da gaiola.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no chan azul de choiva fría.

               No asfalto azul mareiro riba da ponte vella
repenica o vento coa cor das follas murchas da outonía

               e o río, baixo continuo, vai muxindo, xordo,
murmurando ao contrapunto, de pedra, a cantiga da harpía.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no asfalto azul de choiva fría.

      Por riba da néboa,
                                 navegando norte,
                                                   vai ,
                                                   a raiola. 




OTOÑO EN El PUENTE DE CHAOS
(Dionisio in memoriam)

               Por los caminos de otoño hace música el viento
con los colores de la hojas secas en el suelo de lluvia fría
para engañar al amanecer huidizo, que se va al más allá.

Sutil el reclamo de cadena perpetua; por encima de la niebla,
saliendo del hechizo arremolinado, navegando norte,
               va sencilla el alba al más allá de la jaula de vidrio.

Por los caminos del otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el suelo azul de lluvia fría.

En el asfalto azul cobalto sobre el puente tamborilea 
               el viento con el color de las hojas secas del otoño

y el río, bajo continuo, va mugiendo, sordo, murmurando 
               al contrapunto, de piedra, la cantiga de la harpía.

Por los caminos de otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el asfalto azul de lluvia fría.

Más allá de la niebla, 
                                 navegando norte, 
                                                            va, 
huidizo, 
mínimo,
				 el frágil rayo de sol.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/


Re: Outonía

Publicado: Jue, 05 Dic 2024 10:28
por Julio Gonzalez Alonso
Se nos va el otoño y nos llegan tus versos pintados de ocres y hojas al viento para que sus días nos acompañen en un invierno de castañas asadas, calor del hogar e historias y cuentos de filandones en las largas noches. Un placer encontrar siempre tu poesía en este espacio. Abrazo y salud.

Re: Outonía

Publicado: Vie, 06 Dic 2024 19:52
por Ramón Carballal
Qué preciosidade de poema, Xaime, o outono vístese de gala cos teus versos. Unha forte aperta.

Re: Outonía

Publicado: Sab, 07 Dic 2024 1:59
por Armilo Brotón
¡Ay, hermano! ¿Qué habrá en esos rincones de Galicia que os inspira tan bellos poemas y cantos? Xaime Oroza, Ferreiro, Ramón Carballal, Ricardo López, impresionante. Estoy pensando en pedir la nacionaldad galega a ver si me saliera algo decente algún año de estos.
Maravilloso Outonía, eufonía absoluta en galego y también en español.
Un homenaje tomando el otoño como figura retórica de muchos quilates, tal como nos tienes malacostumbrados.
Un abrazote y muchas noches de canciones

Re: Outonía

Publicado: Vie, 20 Dic 2024 1:30
por xaime oroza carballo
Julio Gonzalez Alonso escribió: Jue, 05 Dic 2024 10:28 Se nos va el otoño y nos llegan tus versos pintados de ocres y hojas al viento para que sus días nos acompañen en un invierno de castañas asadas, calor del hogar e historias y cuentos de filandones en las largas noches. Un placer encontrar siempre tu poesía en este espacio. Abrazo y salud.
Agradezco, siempre, la presencia de tu voz en la noche, compañero.

Saúde, irmao.

Re: Outonía

Publicado: Vie, 20 Dic 2024 1:34
por xaime oroza carballo
Ramón Carballal escribió: Vie, 06 Dic 2024 19:52 Qué preciosidade de poema, Xaime, o outono vístese de gala cos teus versos. Unha forte aperta.
Dionisio Pasarín merecía moito, moitísimo máis que as miñas galas para o outono no que se foi na soidade. Grazas polo teu sentir.

Saúde, irmao.

Re: Outonía

Publicado: Vie, 20 Dic 2024 1:44
por xaime oroza carballo
Armilo Brotón escribió: Sab, 07 Dic 2024 1:59 ¡Ay, hermano! ¿Qué habrá en esos rincones de Galicia que os inspira tan bellos poemas y cantos? Xaime Oroza, Ferreiro, Ramón Carballal, Ricardo López, impresionante. Estoy pensando en pedir la nacionaldad galega a ver si me saliera algo decente algún año de estos.
Maravilloso Outonía, eufonía absoluta en galego y también en español.
Un homenaje tomando el otoño como figura retórica de muchos quilates, tal como nos tienes malacostumbrados.
Un abrazote y muchas noches de canciones
Y, a estas horas, con estos hábitos talares, ¿crees que íbamos a soportarnos?
Algo si nos haría falta de tu desenfadado bullir, por lo que, tienes la nacionalidad asegurada, a ver si así, por ósmosis, dejamos de llorar.

Un abrazote e saúde, irmao.

Re: Outonía

Publicado: Vie, 20 Dic 2024 8:18
por Marisa Peral
El otoño en tus versos cobra un valor innegable y este obituario, dedicado al amigo, nos llena el corazón de puro sentimiento.
Sabes que siempre es mágico el momento del encuentro con tu poesía.

Felicidades y bicos, Xaime.

Re: Outonía

Publicado: Jue, 23 Ene 2025 0:54
por xaime oroza carballo
Marisa Peral escribió: Vie, 20 Dic 2024 8:18 El otoño en tus versos cobra un valor innegable y este obituario, dedicado al amigo, nos llena el corazón de puro sentimiento.
Sabes que siempre es mágico el momento del encuentro con tu poesía.

Felicidades y bicos, Xaime.
"Fondamente" agradecido por tu atento seguimiento, Marisa. Inestimable.
Bicos, miña amiga.

Re: Outonía

Publicado: Jue, 23 Ene 2025 13:25
por Pilar Morte
Qué bonito escribes siempre. Me encanta el sentimiento y ternura que pones en cada verso. Un placer leerte.
Un abrazo grande y felicidad

Re: Outonía

Publicado: Vie, 24 Ene 2025 17:46
por Julio Bonal
Outonia, preciosísima palabra, con esas vocales que lo abren todo a los cuatro puntos cardinales, a los horizontes amplios. Hay ecos machadianos, claro, pero algo así como traducidos a la informalidad de los vientos, del aire que lleva hojas y pensamientos, esos versos largos... Muy bueno.

Una abraçada.

Re: Outonía

Publicado: Sab, 25 Ene 2025 5:40
por Ana Muela Sopeña
Me dejo impregnar por tu otoño melancólico y bello. Tus versos son de una inusitada belleza, Xaime.

Un beso
Enhorabuena
Ana

Re: Outonía

Publicado: Mar, 28 Ene 2025 12:55
por Ricardo López Castro
xaime oroza carballo escribió: Jue, 05 Dic 2024 1:09
OUTONÍA NA PONTE DE CHAOS
(Dionisio na lembranza)

               Polos camiños da outonía fai música o vento
coas cores da follas murchas no chan da choiva fría
para engaiola-la raiola fuxidía, que vai ao alén.

Sutil o reclamo no panterlo eterno; por riba da néboa,
saíndo do feitizo arremuiñado, navegando norte,
               vai a raiola enxel alén da gaiola.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no chan azul de choiva fría.

               No asfalto azul mareiro riba da ponte vella
repenica o vento coa cor das follas murchas da outonía

               e o río, baixo continuo, vai muxindo, xordo,
murmurando ao contrapunto, de pedra, a cantiga da harpía.

               Polos camiños do outono fai música o vento
coas cores das follas murchas no asfalto azul de choiva fría.

      Por riba da néboa,
                                 navegando norte,
                                                   vai ,
                                                   a raiola. 




OTOÑO EN El PUENTE DE CHAOS
(Dionisio in memoriam)

               Por los caminos de otoño hace música el viento
con los colores de la hojas secas en el suelo de lluvia fría
para engañar al amanecer huidizo, que se va al más allá.

Sutil el reclamo de cadena perpetua; por encima de la niebla,
saliendo del hechizo arremolinado, navegando norte,
               va sencilla el alba al más allá de la jaula de vidrio.

Por los caminos del otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el suelo azul de lluvia fría.

En el asfalto azul cobalto sobre el puente tamborilea 
               el viento con el color de las hojas secas del otoño

y el río, bajo continuo, va mugiendo, sordo, murmurando 
               al contrapunto, de piedra, la cantiga de la harpía.

Por los caminos de otoño hace música el viento con los colores 
               de las hojas secas en el asfalto azul de lluvia fría.

Más allá de la niebla, 
                                 navegando norte, 
                                                            va, 
huidizo, 
mínimo,
				 el frágil rayo de sol.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Xaime! Fenomenal!
Qué bien haberte leído, me ha resultado un poema de gran destilación emocional, y por otro lado, relajante, con ese giro que resulta a veces tan necesario.
Muy fluido, muy bien estructurado, perfectamente narrado, con deconstrucción incluida, y con ella, ese cierre de diez.
Felicidades por esta "Outonía".
Abrazos y felicidad, amigo!!

Re: Outonía

Publicado: Mié, 29 Ene 2025 20:00
por J. J. Martínez Ferreiro
Outra maxia do lenguaxe poético, queda a paisaxe como suspendida e intocabel nos teus versos.

Unha forte aperta, boi meu.

Re: Outonía

Publicado: Jue, 30 Ene 2025 12:56
por Alejandro Costa
Preciosos versos, muy bien engalanados.

Sinceramente, diría que es de lo mejor que te he leído.

Desprende realidad y sentimiento.

Y ello, tan solo, es capaz de plasmarlo un gran poeta.

Un abrazo.