Tanit

Poemas en verso y/o en prosa de cualquier estructura y/o combinación.

Moderadores: J. J. Martínez Ferreiro, Rafel Calle

Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Ulises C.J. escribió: Mar, 18 Ene 2022 13:30 En tu preciosa tierra, te han cantado esta leyenda los vientos. Preciosos alisos que están en tu estado interior.
Hay mucha belleza en lo que has escrito amigo.
Abrazos.
Estimo mucho tu cercana apreciación. Cerca de mi pueblo hay una asociación llamada "Os aventados" (los que escuchan el viento, los hechizados por el viento), me han invitado a sus fiestas-reuniones comunales más de una vez.
Gracias por tu llegada, por tu empatía, compañero.
Un abrazo
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Alonso Vicent escribió: Jue, 20 Ene 2022 9:47 Poema de acantilados y brumas, marinero de tierra y océanos. Cuánto me recuerda a mis montes y a la niebla que sube por el barranco, incluso en agosto.
Desde estos huertos, con las miras puestas ya en tierras más altas, un abrazo, Xaime, y agradecido por tan "fermoso" poema.
Gracias por compartir tus sentimientos conmigo, compañero.
Fonda aperta.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Javier Dicenzo escribió: Sab, 22 Ene 2022 2:49 Considero dado este enorme poema un verdadero Clásico de la literatura, eres un buen exponente de la escuela de alaire, un poeta verdadero, un lujo estar en esta página con tremenda pluma, eres un clásico para mi modo de ver a nivel de Rubén Darío o Gongora.
Gracias por tus palabras, que me honran sobremanera, amigo mío.

Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Ramón Carballal escribió: Sab, 22 Ene 2022 12:47 Brillante maneira de integrar natureza e mitoloxía nun poema para reler unha e moitas veces. Parabéns por tan fermosa obra. Unha aperta.
Asi o tentei, como ben dices, meu amigo. Non foi doado levar ao cabaleiro ata Tanit, xúroo.
Grazas polas túas verbas e pola complicidade.

Fonda aperta.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

E. R. Aristy escribió: Sab, 22 Ene 2022 19:11
xaime oroza carballo escribió: Vie, 14 Ene 2022 1:19
TANIT (a Muller Mariña) 

Osmaron a choiva os cans 
				e a néboa trouxo a auga polos montes,
e cando parou o vento 
choveu arreo por riba das cores da outonía;
				choveu contra as arelas, estarrecidas, do soño.
...........................................................................................................................................
Fun esluí-los anceios no fume solene para honrar a Anadiomene;
e marchar de novo cara ao cantil da Muller Mariña,
		Tanit, maxestosa raíña da néboa, , 
		nas pedras do cantil do Cabo da Estaca, 
		Astarté do porto fenicio de Bares, nacida da escuma do mar.

Tres gorgonas na súa cabeleira
			converten, no cabo, en xógaras, para o coído do porto,
					aos mariñeiros que se atreven miralas, 
					e deixan un regueiro de holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar.
...........................................................................................................................................
Pagoume o cabaleiro 
			para que o levara polo máis afastado do cantil,
			preto do coído da Muller Mariña do Cabo da Estaca, 
							abofé difícil tarefa,
coma ensarillar seixos pígaros da fervenza nobre,
			ou ser quen de facer cun xiz no ar 
non xa un risco enxel, senón rebilicos coma xermolos das raizames dos ameneiros. 

			Entre nubeiros desesperados, que pasan sen deterse, 
					ser quen de facer no ar cun xiz, arabescos azuis.
...........................................................................................................................................
Na baixamar 
	deixaba o cabaleiro escritos na area mollada da praia 
								poemas de amor, 
								coma chíos desesperados, 
e o mar, lambendo o coído coa escuma das ondas, 
leváballos a Tanit, 
			e líallos o vento
					 zoando con voz poderosa.
.............................................................................................................................................
A filla da escuma dos mares trusgounos un ollo,
e as gorgonas da súa cabeleira, por miralas, converteron en pedra ao cabaleiro 
									no refuxio do cabo, 
						onde se encadean os ventos. 
Vino desaparecer 
e converterse nun coio; 
esvaeuse cun sorriso na faciana de puro paroxismo,
cara ao fato dos adoradores da beleza de Tanit, 
		que de un en un seguen chegando ao longo dos séculos e cantan, 
						axeonllados, uns contra os outros, 
								unha cantiga, xorda, 
								ominosa, 
								os días de mar de leva.
...........................................................................................................................................
Recendo fondo a terra mollada, a mofo e humidade, no canto do mar,

							recendo fondo, salgado, a algazo 
					no murmurio das ondas, nas escumas dos mares.
...........................................................................................................................................
Nas noites de mar tendida oio sotelar, xordo, o coído,
vivo loitando por alentar alén dos murmurios das xógaras xigantes 
						que van e veñen do fondo á tona do mar, 
										ú a escuma, 
					e soben ao cantil e baixan de novo ao fondo, 
						os laios que van e veñen, harmoniosos.
...........................................................................................................................................
Saín colle-lo vento e perdinme no ar coa verba núa,
no ceo do tempo quedaba o falcón 
					pendurando na néboa debullando rebilicos.
...........................................................................................................................................
Cando na noite as ondas de mar de fondo baixan na resaca, 
						bicando coa escuma as xógaras do coído,
								tremen as cantigas, negras, 
							nas gorxas dos mariñeiros.
...........................................................................................................................................
Agatuñando nas ondas polos ronseis da trona tola 
							parei beber na túa fonte fría.
...........................................................................................................................................
Teño que mante-lo coído arranxado 
					e coida-las holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar 
					coma tributo a pagar pola eternidade.
...........................................................................................................................................
De certo este era un cabaleiro lanzal, 
						un fermoso coio branco;
non vos podo dicir ben que foi do cabalo, 
					penso que o xantamos, 
								pero, xa non me lembro.
...........................................................................................................................................
Ú a Tanit o mar, na escuma das ondas os poemas de area levaba 
									lambendo o coído
e o vento líallos zoando con voz poderosa, 
						nas ondas de mar de fondo,
 
					eu ouvín salaiar de amor na noite o coído; 
						estarrecendo o ar mentres o mar muxía 

							e aloumiñaba as xógaras negras 
						nos peitos de Tanit, 
									a Muller Mariña.


Muíños 2022



TANIT (la Mujer Marina) 

Olieron la lluvia los perros 
				y la niebla trajo el agua por los montes,
y cuando paró el viento 
llovió a destajo sobre los colores de otoño;
				llovió contra las ansias, estremecidas, del sueño.
...........................................................................................................................................
Fui a diluir los anhelos en el humo solemne para honrar la Anadyomene;
y marchar de nuevo hacia el acantilado de la Mujer Marina,
		Tanit, majestuosa, reina de la niebla,  
		en las piedras del acantilado del Cabo de la Estaca, 
		Astarté del puerto fenicio de Bares, nacida de la espuma del mar.

Tres gorgonas en su cabellera
			convierten, en el cabo, en cantos rodados, 
para el pedregal del puerto,
				a los marineros que osan mirarlas, 
					y dejan un reguero de holoturias 
						en las charcas saladas de la bajamar.
...........................................................................................................................................
Me pagó el caballero 
			para que lo llevara por lo más alejado del acantilado,
		cerca del peñascal de la Mujer Marina del Cabo de la Estaca, 
									difícil tarea,
como tramar piedras blancas de la cascada noble,
			o ser capaz de hacer con una tiza en el aire 
no ya un trazo sencillo, sino filigranas 
como brotes de las raíces de los alisos. 

			Entre nubes desesperadas, que pasan sin detenerse, 
		ser quién de hacer en el aire con una tiza, arabescos azules.
...........................................................................................................................................
En la bajamar 
	dejaba el caballero escritos en la arena mojada de la playa 
								poemas de amor, 
						como trinos desesperados, 
y el mar, lamiendo el peñascal con la espuma de las olas, 
a Tanit se los llevaba, 
			y el viento se los leía 
					 mugiendo con voz poderosa.
...........................................................................................................................................
La hija de la espuma de los mares nos hizo un guiño,
y las gorgonas de su cabellera, por mirarlas, 
convirtieron en piedra al caballero en el refugio del cabo, 
						donde se encadenan los vientos. 
Lo vi desaparecer 
y convertirse en un canto rodado; 
se desvaneció con una sonrisa en la cara de puro paroxismo,
hacia el cúmulo de adoradores de la belleza de Tanit, 
		que de uno en un siguen llegando a lo largo de los siglos 
y cantan, arrodillados, unos contra otros, 
						una cantiga, sorda, 
						ominosa, 
								los días de mar de leva.
Aroma fondo a tierra mojada, a musgo y humedad, cerca del mar,

			aroma fondo, salado, a algazo 
			en el murmullo de las ondas, en las espumas de los mares.
...........................................................................................................................................
En las noches de mar tendida oigo sollozar, sordo, al pedregal,
vivo luchando por alentar al otro lado de los murmullos de los cantos gigantes 
		que van y vienen del fondo a la superficie del mar, 
						donde la espuma, 
				y suben al acantilado y bajan de nuevo al fondo, 
				sus lamentos que van y vienen, armoniosos.
...........................................................................................................................................
Salí a coger el viento y me perdí en el aire con la palabra desnuda,
en el cielo del tiempo quedaba el halcón 
				colgando en la niebla, desgranando filigranas.
...........................................................................................................................................
Cuando en la noche las ondas de mar de fondo bajan en la resaca, 
		besando con la espuma las piedras del roquedal,
				se estremecen las cantigas, negras, 
						en las gargantas de los marineros.
...........................................................................................................................................
Gateando en las ondas por las estelas de la borrasca loca 
							paré a beber en tu fuente fría.
...........................................................................................................................................
Tengo que mantener el pedregal aseado 
			y cuidar las holoturias 
					en las charcas saladas de la bajamar 
					como tributo a pagar por la eternidad.
...........................................................................................................................................
De cierto era un esbelto caballero, 
						un hermoso guijo blanco;
no os puedo decir bien qué fue del caballo, 
					pienso que lo almorzamos, 
								pero, ya no me acuerdo.
...........................................................................................................................................
Donde a Tanit el mar, en la espuma de las ondas,
los poemas de arena llevaba lamiendo el cantil
y el viento se los leía  mugiendo con voz poderosa, 
						en las ondas de mar de fondo,
 
					yo oí sollozar
de amor en la noche al pedregal; 
					estremeciendo el aire mientras el mar mugía 

						y acariciaba los cantos negros 
						en los pechos de Tanit, 
									la Mujer Marina.


Muíños 2022

Trad:   Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Belleza extraordinaria, Xaime!
Gracias, ERA!, Tanit se merece todo el desvelo.
Abrazos.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Ignacio Mincholed escribió: Lun, 24 Ene 2022 13:18 Felicidades, Xaime.
Presentas un paisaje interior/exterior con una panorámica plena de recodos en los que detenerse. Mucha poética.

Un abrazo.
Ignacio
Agradecido por tu lectura, amigo mío.
Fonda aperta, Ignacio.
xaime oroza
Administración Alaire
Mensajes: 2682
Registrado: Lun, 19 Nov 2007 12:51

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Administración Alaire »

Enhorabuena, amigo Xaime, por el reconocimiento como Poema de la Semana a tu obra "Tanit".
Un cordial abrazo.
Avatar de Usuario
Ventura Morón
Mensajes: 5401
Registrado: Mar, 29 Oct 2013 0:40

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Ventura Morón »

Qué hermosura Xaime. Se siente uno atravesando esos paisajes, esos callados, ser parte de la leyenda y de la mirada del poeta. Realmente logras que recorramos esos parajes, que los hagamos nuestros, que salgamos sintiéndonos parte de esa cultura tan hermosa.
Me gusta mucho como has construido el poema, haciendo ir y venir a la mirada para provocar esa misma sensación de recorrido sinuoso, y además acentuando la lectura de una manera muy lograda.
En fin, un placer leerte y felicitarte amigo. Fuerte abrazo
Avatar de Usuario
Ramón Castro Méndez
Mensajes: 5836
Registrado: Mar, 17 May 2016 8:24

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Ramón Castro Méndez »

Enhorabuena, amigo Xaime, por el muy merecido galardón. Tu propuesta el realmente hermosa.

Un abrazo.
"¿Dices
que te tortura el no poder escribir
o que
no puedes escribir porque estás torturado?
¿Dices
que estos tiempos te han convertido en un escéptico
o que
estos tiempos confirman tu escepticismo?

SAM SHEPARD
Avatar de Usuario
Marisa Peral
Mensajes: 10003
Registrado: Mié, 30 Jun 2010 19:06
Contactar:

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Marisa Peral »

Feliz de ver tu poema reconocido con mucho merecimiento.

Enhorabuena y un abrazo grandísimo.
—-
Marisa Peral Sánchez
Avatar de Usuario
Alejandro Costa
Mensajes: 4383
Registrado: Dom, 13 Mar 2016 18:27

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Alejandro Costa »

Es magnífico Xaime.

Un versar eterno, con una historia eterna y preciosa.

Te lleva a ese mundo, se transporta como si formaras parte de él.

Las metáforas son tan excelentes que se funden en cada palabra, en cada verso, para componer una armonía interesante y bella, muy bella.

Un más que merecido galardón.

Una maravilla, compañero.

Mis aplausos.
No sé por qué, no sé por qué ni cómo
me perdono la vida cada día.…


Me sobra el corazón (Miguel Hernández)
Avatar de Usuario
Ana García
Mensajes: 2966
Registrado: Lun, 08 Abr 2019 22:58

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Ana García »

Muy buena elección esta semana. Merecidísimo el homenaje a este bello poema.
Enhorabuena, Xaime. Una gozada volver a leer Tanit.
Yo, feliz de bailar entre las ninfas y las hadas. Disfrutamos de unos nocturnos muy especiales.
Un abrazo fuertote, compañero.
Avatar de Usuario
Ramón Carballal
Mensajes: 20383
Registrado: Vie, 28 Dic 2007 16:24
Ubicación: A Coruña
Contactar:

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Ramón Carballal »

Parabéns, Xaime. Moi merecido premio. Unha aperta.
http://laverdadazul59.blogspot.com/

"El poema eres tú recomponiendo el espejo que cada día rompes".

"Comprender es unificar lo invisible".

"Elijo la lluvia, porque al derramarse, muere".
Avatar de Usuario
J. J. Martínez Ferreiro
Mensajes: 14142
Registrado: Lun, 19 Nov 2007 13:27
Ubicación: Santiago de Compostela

Re: Tanit

Mensaje sin leer por J. J. Martínez Ferreiro »

NORABOA, boi meu, por este recoñecemento a tan excepcional traballo!!

Eu creo que é un dos mellores dos últimos tempos, que xa é dicir!!!!

Un forte aperta.
"Yo es otro" (Arthur Rimbaud)
Responder

Volver a “Foro de Poemas”