Tanit

Poemas en verso y/o en prosa de cualquier estructura y/o combinación.

Moderadores: J. J. Martínez Ferreiro, Rafel Calle

Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3552
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Pilar Morte escribió: Lun, 31 Ene 2022 2:11 Enhorabuena, querido amigo, por el reconocimiento, muy merecido, a tu hermosísimo poema.
Un abrazo
Gracias por tu aliento, Pilar.
Siempre es todo un agasajo tu presencia.
Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3552
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Francesch Vicent escribió: Mar, 01 Feb 2022 19:13 Bellísima obra en la que mitología, naturaleza y poesía se unen para con la palabra realizar un canto a la diosa madre ancestral.
Saludos cordiales. amigo poeta.
Gracias por tus palabras, Francesch.
Un abrazo, amigo mío.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3552
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Javier Bustamante escribió: Mar, 01 Feb 2022 22:52 Felicidades por el reconocimiento a tu poema, estimado amigo Xaime
Gracias, amigo Javier.
Sirempre reconfortantes tus palabras, tu presencia.
Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3552
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Felipe Fuentes García escribió: Jue, 03 Feb 2022 21:27 Un hermoso y singular poema, Xaime.
A mi me ha encantado.

Vaya para ti mi abrazo y felicitación.
Felipe.
Agradezco hondamente tu presencia.
Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
Óscar Distéfano
Mensajes: 10361
Registrado: Mié, 04 Jun 2008 8:10
Ubicación: Barcelona - España
Contactar:

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Óscar Distéfano »

Hermosa descripción que se convierte en canto mitológico poético. Se vive como una nostalgia de los sueños ancestrales del hombre. Me ha gustado mucho y te felicito por la distinción.

Tengo la suerte de volver a leerte. Me hiciste recordar la magia onírica de Edgar Allan Poe.
Un abrazo, amigo.
Óscar


La compasión es la manifestación civilizada del desprecio.



http://www.elbuscadordehumos.blogspot.com/
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3552
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Óscar Distéfano escribió: Vie, 04 Feb 2022 20:40 Hermosa descripción que se convierte en canto mitológico poético. Se vive como una nostalgia de los sueños ancestrales del hombre. Me ha gustado mucho y te felicito por la distinción.

Tengo la suerte de volver a leerte. Me hiciste recordar la magia onírica de Edgar Allan Poe.
Un abrazo, amigo.
Óscar
La suerte es mía por volver a sentir tu presencia, mi bienquerido amigo Óscar.
Fuerte abrazo, compañero.
xaime oroza
Avatar de Usuario
Mirta Elena Tessio
Mensajes: 4155
Registrado: Jue, 06 Nov 2014 16:58
Ubicación: argentina

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Mirta Elena Tessio »

xaime oroza carballo escribió: Vie, 14 Ene 2022 1:19
TANIT (a Muller Mariña) 

Osmaron a choiva os cans 
				e a néboa trouxo a auga polos montes,
e cando parou o vento 
choveu arreo por riba das cores da outonía;
				choveu contra as arelas, estarrecidas, do soño.
...........................................................................................................................................
Fun esluí-los anceios no fume solene para honrar a Anadiomene;
e marchar de novo cara ao cantil da Muller Mariña,
		Tanit, maxestosa raíña da néboa, , 
		nas pedras do cantil do Cabo da Estaca, 
		Astarté do porto fenicio de Bares, nacida da escuma do mar.

Tres gorgonas na súa cabeleira
			converten, no cabo, en xógaras, para o coído do porto,
					aos mariñeiros que se atreven miralas, 
					e deixan un regueiro de holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar.
...........................................................................................................................................
Pagoume o cabaleiro 
			para que o levara polo máis afastado do cantil,
			preto do coído da Muller Mariña do Cabo da Estaca, 
							abofé difícil tarefa,
coma ensarillar seixos pígaros da fervenza nobre,
			ou ser quen de facer cun xiz no ar 
non xa un risco enxel, senón rebilicos coma xermolos das raizames dos ameneiros. 

			Entre nubeiros desesperados, que pasan sen deterse, 
					ser quen de facer no ar cun xiz, arabescos azuis.
...........................................................................................................................................
Na baixamar 
	deixaba o cabaleiro escritos na area mollada da praia 
								poemas de amor, 
								coma chíos desesperados, 
e o mar, lambendo o coído coa escuma das ondas, 
leváballos a Tanit, 
			e líallos o vento
					 zoando con voz poderosa.
.............................................................................................................................................
A filla da escuma dos mares trusgounos un ollo,
e as gorgonas da súa cabeleira, por miralas, converteron en pedra ao cabaleiro 
									no refuxio do cabo, 
						onde se encadean os ventos. 
Vino desaparecer 
e converterse nun coio; 
esvaeuse cun sorriso na faciana de puro paroxismo,
cara ao fato dos adoradores da beleza de Tanit, 
		que de un en un seguen chegando ao longo dos séculos e cantan, 
						axeonllados, uns contra os outros, 
								unha cantiga, xorda, 
								ominosa, 
								os días de mar de leva.
...........................................................................................................................................
Recendo fondo a terra mollada, a mofo e humidade, no canto do mar,

							recendo fondo, salgado, a algazo 
					no murmurio das ondas, nas escumas dos mares.
...........................................................................................................................................
Nas noites de mar tendida oio sotelar, xordo, o coído,
vivo loitando por alentar alén dos murmurios das xógaras xigantes 
						que van e veñen do fondo á tona do mar, 
										ú a escuma, 
					e soben ao cantil e baixan de novo ao fondo, 
						os laios que van e veñen, harmoniosos.
...........................................................................................................................................
Saín colle-lo vento e perdinme no ar coa verba núa,
no ceo do tempo quedaba o falcón 
					pendurando na néboa debullando rebilicos.
...........................................................................................................................................
Cando na noite as ondas de mar de fondo baixan na resaca, 
						bicando coa escuma as xógaras do coído,
								tremen as cantigas, negras, 
							nas gorxas dos mariñeiros.
...........................................................................................................................................
Agatuñando nas ondas polos ronseis da trona tola 
							parei beber na túa fonte fría.
...........................................................................................................................................
Teño que mante-lo coído arranxado 
					e coida-las holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar 
					coma tributo a pagar pola eternidade.
...........................................................................................................................................
De certo este era un cabaleiro lanzal, 
						un fermoso coio branco;
non vos podo dicir ben que foi do cabalo, 
					penso que o xantamos, 
								pero, xa non me lembro.
...........................................................................................................................................
Ú a Tanit o mar, na escuma das ondas os poemas de area levaba 
									lambendo o coído
e o vento líallos zoando con voz poderosa, 
						nas ondas de mar de fondo,
 
					eu ouvín salaiar de amor na noite o coído; 
						estarrecendo o ar mentres o mar muxía 

							e aloumiñaba as xógaras negras 
						nos peitos de Tanit, 
									a Muller Mariña.


Muíños 2022



TANIT (la Mujer Marina) 

Olieron la lluvia los perros 
				y la niebla trajo el agua por los montes,
y cuando paró el viento 
llovió a destajo sobre los colores de otoño;
				llovió contra las ansias, estremecidas, del sueño.
...........................................................................................................................................
Fui a diluir los anhelos en el humo solemne para honrar la Anadyomene;
y marchar de nuevo hacia el acantilado de la Mujer Marina,
		Tanit, majestuosa, reina de la niebla,  
		en las piedras del acantilado del Cabo de la Estaca, 
		Astarté del puerto fenicio de Bares, nacida de la espuma del mar.

Tres gorgonas en su cabellera
			convierten, en el cabo, en cantos rodados, 
para el pedregal del puerto,
				a los marineros que osan mirarlas, 
					y dejan un reguero de holoturias 
						en las charcas saladas de la bajamar.
...........................................................................................................................................
Me pagó el caballero 
			para que lo llevara por lo más alejado del acantilado,
		cerca del peñascal de la Mujer Marina del Cabo de la Estaca, 
									difícil tarea,
como tramar piedras blancas de la cascada noble,
			o ser capaz de hacer con una tiza en el aire 
no ya un trazo sencillo, sino filigranas 
como brotes de las raíces de los alisos. 

			Entre nubes desesperadas, que pasan sin detenerse, 
		ser quién de hacer en el aire con una tiza, arabescos azules.
...........................................................................................................................................
En la bajamar 
	dejaba el caballero escritos en la arena mojada de la playa 
								poemas de amor, 
						como trinos desesperados, 
y el mar, lamiendo el peñascal con la espuma de las olas, 
a Tanit se los llevaba, 
			y el viento se los leía 
					 mugiendo con voz poderosa.
...........................................................................................................................................
La hija de la espuma de los mares nos hizo un guiño,
y las gorgonas de su cabellera, por mirarlas, 
convirtieron en piedra al caballero en el refugio del cabo, 
						donde se encadenan los vientos. 
Lo vi desaparecer 
y convertirse en un canto rodado; 
se desvaneció con una sonrisa en la cara de puro paroxismo,
hacia el cúmulo de adoradores de la belleza de Tanit, 
		que de uno en un siguen llegando a lo largo de los siglos 
y cantan, arrodillados, unos contra otros, 
						una cantiga, sorda, 
						ominosa, 
								los días de mar de leva.
Aroma fondo a tierra mojada, a musgo y humedad, cerca del mar,

			aroma fondo, salado, a algazo 
			en el murmullo de las ondas, en las espumas de los mares.
...........................................................................................................................................
En las noches de mar tendida oigo sollozar, sordo, al pedregal,
vivo luchando por alentar al otro lado de los murmullos de los cantos gigantes 
		que van y vienen del fondo a la superficie del mar, 
						donde la espuma, 
				y suben al acantilado y bajan de nuevo al fondo, 
				sus lamentos que van y vienen, armoniosos.
...........................................................................................................................................
Salí a coger el viento y me perdí en el aire con la palabra desnuda,
en el cielo del tiempo quedaba el halcón 
				colgando en la niebla, desgranando filigranas.
...........................................................................................................................................
Cuando en la noche las ondas de mar de fondo bajan en la resaca, 
		besando con la espuma las piedras del roquedal,
				se estremecen las cantigas, negras, 
						en las gargantas de los marineros.
...........................................................................................................................................
Gateando en las ondas por las estelas de la borrasca loca 
							paré a beber en tu fuente fría.
...........................................................................................................................................
Tengo que mantener el pedregal aseado 
			y cuidar las holoturias 
					en las charcas saladas de la bajamar 
					como tributo a pagar por la eternidad.
...........................................................................................................................................
De cierto era un esbelto caballero, 
						un hermoso guijo blanco;
no os puedo decir bien qué fue del caballo, 
					pienso que lo almorzamos, 
								pero, ya no me acuerdo.
...........................................................................................................................................
Donde a Tanit el mar, en la espuma de las ondas,
los poemas de arena llevaba lamiendo el cantil
y el viento se los leía  mugiendo con voz poderosa, 
						en las ondas de mar de fondo,
 
					yo oí sollozar
de amor en la noche al pedregal; 
					estremeciendo el aire mientras el mar mugía 

						y acariciaba los cantos negros 
						en los pechos de Tanit, 
									la Mujer Marina.


Muíños 2022

Trad:   Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Hermosura de poema Xaime, no te había leído y me regocijo en la lectura.
Por otra parte vengo a felicitarte por tu merecida mensión, te lo has ganado.
Te he escuchado y me ha emocionado.
Un fuerte abrazo y feliz 2022.-

Porque después de todo he comprendido
por lo que el árbol tiene de florido
vive de lo que tiene sepultado.
Francisco Luis Bernárdez
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3552
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Mirta Elena Tessio escribió: Lun, 07 Feb 2022 15:34
xaime oroza carballo escribió: Vie, 14 Ene 2022 1:19
TANIT (a Muller Mariña) 

Osmaron a choiva os cans 
				e a néboa trouxo a auga polos montes,
e cando parou o vento 
choveu arreo por riba das cores da outonía;
				choveu contra as arelas, estarrecidas, do soño.
...........................................................................................................................................
Fun esluí-los anceios no fume solene para honrar a Anadiomene;
e marchar de novo cara ao cantil da Muller Mariña,
		Tanit, maxestosa raíña da néboa, , 
		nas pedras do cantil do Cabo da Estaca, 
		Astarté do porto fenicio de Bares, nacida da escuma do mar.

Tres gorgonas na súa cabeleira
			converten, no cabo, en xógaras, para o coído do porto,
					aos mariñeiros que se atreven miralas, 
					e deixan un regueiro de holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar.
...........................................................................................................................................
Pagoume o cabaleiro 
			para que o levara polo máis afastado do cantil,
			preto do coído da Muller Mariña do Cabo da Estaca, 
							abofé difícil tarefa,
coma ensarillar seixos pígaros da fervenza nobre,
			ou ser quen de facer cun xiz no ar 
non xa un risco enxel, senón rebilicos coma xermolos das raizames dos ameneiros. 

			Entre nubeiros desesperados, que pasan sen deterse, 
					ser quen de facer no ar cun xiz, arabescos azuis.
...........................................................................................................................................
Na baixamar 
	deixaba o cabaleiro escritos na area mollada da praia 
								poemas de amor, 
								coma chíos desesperados, 
e o mar, lambendo o coído coa escuma das ondas, 
leváballos a Tanit, 
			e líallos o vento
					 zoando con voz poderosa.
.............................................................................................................................................
A filla da escuma dos mares trusgounos un ollo,
e as gorgonas da súa cabeleira, por miralas, converteron en pedra ao cabaleiro 
									no refuxio do cabo, 
						onde se encadean os ventos. 
Vino desaparecer 
e converterse nun coio; 
esvaeuse cun sorriso na faciana de puro paroxismo,
cara ao fato dos adoradores da beleza de Tanit, 
		que de un en un seguen chegando ao longo dos séculos e cantan, 
						axeonllados, uns contra os outros, 
								unha cantiga, xorda, 
								ominosa, 
								os días de mar de leva.
...........................................................................................................................................
Recendo fondo a terra mollada, a mofo e humidade, no canto do mar,

							recendo fondo, salgado, a algazo 
					no murmurio das ondas, nas escumas dos mares.
...........................................................................................................................................
Nas noites de mar tendida oio sotelar, xordo, o coído,
vivo loitando por alentar alén dos murmurios das xógaras xigantes 
						que van e veñen do fondo á tona do mar, 
										ú a escuma, 
					e soben ao cantil e baixan de novo ao fondo, 
						os laios que van e veñen, harmoniosos.
...........................................................................................................................................
Saín colle-lo vento e perdinme no ar coa verba núa,
no ceo do tempo quedaba o falcón 
					pendurando na néboa debullando rebilicos.
...........................................................................................................................................
Cando na noite as ondas de mar de fondo baixan na resaca, 
						bicando coa escuma as xógaras do coído,
								tremen as cantigas, negras, 
							nas gorxas dos mariñeiros.
...........................................................................................................................................
Agatuñando nas ondas polos ronseis da trona tola 
							parei beber na túa fonte fría.
...........................................................................................................................................
Teño que mante-lo coído arranxado 
					e coida-las holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar 
					coma tributo a pagar pola eternidade.
...........................................................................................................................................
De certo este era un cabaleiro lanzal, 
						un fermoso coio branco;
non vos podo dicir ben que foi do cabalo, 
					penso que o xantamos, 
								pero, xa non me lembro.
...........................................................................................................................................
Ú a Tanit o mar, na escuma das ondas os poemas de area levaba 
									lambendo o coído
e o vento líallos zoando con voz poderosa, 
						nas ondas de mar de fondo,
 
					eu ouvín salaiar de amor na noite o coído; 
						estarrecendo o ar mentres o mar muxía 

							e aloumiñaba as xógaras negras 
						nos peitos de Tanit, 
									a Muller Mariña.


Muíños 2022



TANIT (la Mujer Marina) 

Olieron la lluvia los perros 
				y la niebla trajo el agua por los montes,
y cuando paró el viento 
llovió a destajo sobre los colores de otoño;
				llovió contra las ansias, estremecidas, del sueño.
...........................................................................................................................................
Fui a diluir los anhelos en el humo solemne para honrar la Anadyomene;
y marchar de nuevo hacia el acantilado de la Mujer Marina,
		Tanit, majestuosa, reina de la niebla,  
		en las piedras del acantilado del Cabo de la Estaca, 
		Astarté del puerto fenicio de Bares, nacida de la espuma del mar.

Tres gorgonas en su cabellera
			convierten, en el cabo, en cantos rodados, 
para el pedregal del puerto,
				a los marineros que osan mirarlas, 
					y dejan un reguero de holoturias 
						en las charcas saladas de la bajamar.
...........................................................................................................................................
Me pagó el caballero 
			para que lo llevara por lo más alejado del acantilado,
		cerca del peñascal de la Mujer Marina del Cabo de la Estaca, 
									difícil tarea,
como tramar piedras blancas de la cascada noble,
			o ser capaz de hacer con una tiza en el aire 
no ya un trazo sencillo, sino filigranas 
como brotes de las raíces de los alisos. 

			Entre nubes desesperadas, que pasan sin detenerse, 
		ser quién de hacer en el aire con una tiza, arabescos azules.
...........................................................................................................................................
En la bajamar 
	dejaba el caballero escritos en la arena mojada de la playa 
								poemas de amor, 
						como trinos desesperados, 
y el mar, lamiendo el peñascal con la espuma de las olas, 
a Tanit se los llevaba, 
			y el viento se los leía 
					 mugiendo con voz poderosa.
...........................................................................................................................................
La hija de la espuma de los mares nos hizo un guiño,
y las gorgonas de su cabellera, por mirarlas, 
convirtieron en piedra al caballero en el refugio del cabo, 
						donde se encadenan los vientos. 
Lo vi desaparecer 
y convertirse en un canto rodado; 
se desvaneció con una sonrisa en la cara de puro paroxismo,
hacia el cúmulo de adoradores de la belleza de Tanit, 
		que de uno en un siguen llegando a lo largo de los siglos 
y cantan, arrodillados, unos contra otros, 
						una cantiga, sorda, 
						ominosa, 
								los días de mar de leva.
Aroma fondo a tierra mojada, a musgo y humedad, cerca del mar,

			aroma fondo, salado, a algazo 
			en el murmullo de las ondas, en las espumas de los mares.
...........................................................................................................................................
En las noches de mar tendida oigo sollozar, sordo, al pedregal,
vivo luchando por alentar al otro lado de los murmullos de los cantos gigantes 
		que van y vienen del fondo a la superficie del mar, 
						donde la espuma, 
				y suben al acantilado y bajan de nuevo al fondo, 
				sus lamentos que van y vienen, armoniosos.
...........................................................................................................................................
Salí a coger el viento y me perdí en el aire con la palabra desnuda,
en el cielo del tiempo quedaba el halcón 
				colgando en la niebla, desgranando filigranas.
...........................................................................................................................................
Cuando en la noche las ondas de mar de fondo bajan en la resaca, 
		besando con la espuma las piedras del roquedal,
				se estremecen las cantigas, negras, 
						en las gargantas de los marineros.
...........................................................................................................................................
Gateando en las ondas por las estelas de la borrasca loca 
							paré a beber en tu fuente fría.
...........................................................................................................................................
Tengo que mantener el pedregal aseado 
			y cuidar las holoturias 
					en las charcas saladas de la bajamar 
					como tributo a pagar por la eternidad.
...........................................................................................................................................
De cierto era un esbelto caballero, 
						un hermoso guijo blanco;
no os puedo decir bien qué fue del caballo, 
					pienso que lo almorzamos, 
								pero, ya no me acuerdo.
...........................................................................................................................................
Donde a Tanit el mar, en la espuma de las ondas,
los poemas de arena llevaba lamiendo el cantil
y el viento se los leía  mugiendo con voz poderosa, 
						en las ondas de mar de fondo,
 
					yo oí sollozar
de amor en la noche al pedregal; 
					estremeciendo el aire mientras el mar mugía 

						y acariciaba los cantos negros 
						en los pechos de Tanit, 
									la Mujer Marina.


Muíños 2022

Trad:   Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Hermosura de poema Xaime, no te había leído y me regocijo en la lectura.
Por otra parte vengo a felicitarte por tu merecida mensión, te lo has ganado.
Te he escuchado y me ha emocionado.
Un fuerte abrazo y feliz 2022.-

Siempre un bálsamo tu atención, tu voz, tus palabras.
Gracias, Mirta.
Feliz 2022, un abrazo.
xaime oroza
Responder

Volver a “Foro de Poemas”