Gracias por tu aliento, Pilar.Pilar Morte escribió: ↑Lun, 31 Ene 2022 2:11 Enhorabuena, querido amigo, por el reconocimiento, muy merecido, a tu hermosísimo poema.
Un abrazo
Siempre es todo un agasajo tu presencia.
Un abrazo.
Moderadores: J. J. Martínez Ferreiro, Rafel Calle
Gracias por tu aliento, Pilar.Pilar Morte escribió: ↑Lun, 31 Ene 2022 2:11 Enhorabuena, querido amigo, por el reconocimiento, muy merecido, a tu hermosísimo poema.
Un abrazo
Gracias por tus palabras, Francesch.Francesch Vicent escribió: ↑Mar, 01 Feb 2022 19:13 Bellísima obra en la que mitología, naturaleza y poesía se unen para con la palabra realizar un canto a la diosa madre ancestral.
Saludos cordiales. amigo poeta.
Gracias, amigo Javier.Javier Bustamante escribió: ↑Mar, 01 Feb 2022 22:52 Felicidades por el reconocimiento a tu poema, estimado amigo Xaime
Agradezco hondamente tu presencia.Felipe Fuentes García escribió: ↑Jue, 03 Feb 2022 21:27 Un hermoso y singular poema, Xaime.
A mi me ha encantado.
Vaya para ti mi abrazo y felicitación.
Felipe.
La suerte es mía por volver a sentir tu presencia, mi bienquerido amigo Óscar.Óscar Distéfano escribió: ↑Vie, 04 Feb 2022 20:40 Hermosa descripción que se convierte en canto mitológico poético. Se vive como una nostalgia de los sueños ancestrales del hombre. Me ha gustado mucho y te felicito por la distinción.
Tengo la suerte de volver a leerte. Me hiciste recordar la magia onírica de Edgar Allan Poe.
Un abrazo, amigo.
Óscar
xaime oroza carballo escribió: ↑Vie, 14 Ene 2022 1:19TANIT (a Muller Mariña) Osmaron a choiva os cans e a néboa trouxo a auga polos montes, e cando parou o vento choveu arreo por riba das cores da outonía; choveu contra as arelas, estarrecidas, do soño. ........................................................................................................................................... Fun esluí-los anceios no fume solene para honrar a Anadiomene; e marchar de novo cara ao cantil da Muller Mariña, Tanit, maxestosa raíña da néboa, , nas pedras do cantil do Cabo da Estaca, Astarté do porto fenicio de Bares, nacida da escuma do mar. Tres gorgonas na súa cabeleira converten, no cabo, en xógaras, para o coído do porto, aos mariñeiros que se atreven miralas, e deixan un regueiro de holoturias nas pucharcas salgadas da baixamar. ........................................................................................................................................... Pagoume o cabaleiro para que o levara polo máis afastado do cantil, preto do coído da Muller Mariña do Cabo da Estaca, abofé difícil tarefa, coma ensarillar seixos pígaros da fervenza nobre, ou ser quen de facer cun xiz no ar non xa un risco enxel, senón rebilicos coma xermolos das raizames dos ameneiros. Entre nubeiros desesperados, que pasan sen deterse, ser quen de facer no ar cun xiz, arabescos azuis. ........................................................................................................................................... Na baixamar deixaba o cabaleiro escritos na area mollada da praia poemas de amor, coma chíos desesperados, e o mar, lambendo o coído coa escuma das ondas, leváballos a Tanit, e líallos o vento zoando con voz poderosa. ............................................................................................................................................. A filla da escuma dos mares trusgounos un ollo, e as gorgonas da súa cabeleira, por miralas, converteron en pedra ao cabaleiro no refuxio do cabo, onde se encadean os ventos. Vino desaparecer e converterse nun coio; esvaeuse cun sorriso na faciana de puro paroxismo, cara ao fato dos adoradores da beleza de Tanit, que de un en un seguen chegando ao longo dos séculos e cantan, axeonllados, uns contra os outros, unha cantiga, xorda, ominosa, os días de mar de leva. ........................................................................................................................................... Recendo fondo a terra mollada, a mofo e humidade, no canto do mar, recendo fondo, salgado, a algazo no murmurio das ondas, nas escumas dos mares. ........................................................................................................................................... Nas noites de mar tendida oio sotelar, xordo, o coído, vivo loitando por alentar alén dos murmurios das xógaras xigantes que van e veñen do fondo á tona do mar, ú a escuma, e soben ao cantil e baixan de novo ao fondo, os laios que van e veñen, harmoniosos. ........................................................................................................................................... Saín colle-lo vento e perdinme no ar coa verba núa, no ceo do tempo quedaba o falcón pendurando na néboa debullando rebilicos. ........................................................................................................................................... Cando na noite as ondas de mar de fondo baixan na resaca, bicando coa escuma as xógaras do coído, tremen as cantigas, negras, nas gorxas dos mariñeiros. ........................................................................................................................................... Agatuñando nas ondas polos ronseis da trona tola parei beber na túa fonte fría. ........................................................................................................................................... Teño que mante-lo coído arranxado e coida-las holoturias nas pucharcas salgadas da baixamar coma tributo a pagar pola eternidade. ........................................................................................................................................... De certo este era un cabaleiro lanzal, un fermoso coio branco; non vos podo dicir ben que foi do cabalo, penso que o xantamos, pero, xa non me lembro. ........................................................................................................................................... Ú a Tanit o mar, na escuma das ondas os poemas de area levaba lambendo o coído e o vento líallos zoando con voz poderosa, nas ondas de mar de fondo, eu ouvín salaiar de amor na noite o coído; estarrecendo o ar mentres o mar muxía e aloumiñaba as xógaras negras nos peitos de Tanit, a Muller Mariña. Muíños 2022 TANIT (la Mujer Marina) Olieron la lluvia los perros y la niebla trajo el agua por los montes, y cuando paró el viento llovió a destajo sobre los colores de otoño; llovió contra las ansias, estremecidas, del sueño. ........................................................................................................................................... Fui a diluir los anhelos en el humo solemne para honrar la Anadyomene; y marchar de nuevo hacia el acantilado de la Mujer Marina, Tanit, majestuosa, reina de la niebla, en las piedras del acantilado del Cabo de la Estaca, Astarté del puerto fenicio de Bares, nacida de la espuma del mar. Tres gorgonas en su cabellera convierten, en el cabo, en cantos rodados, para el pedregal del puerto, a los marineros que osan mirarlas, y dejan un reguero de holoturias en las charcas saladas de la bajamar. ........................................................................................................................................... Me pagó el caballero para que lo llevara por lo más alejado del acantilado, cerca del peñascal de la Mujer Marina del Cabo de la Estaca, difícil tarea, como tramar piedras blancas de la cascada noble, o ser capaz de hacer con una tiza en el aire no ya un trazo sencillo, sino filigranas como brotes de las raíces de los alisos. Entre nubes desesperadas, que pasan sin detenerse, ser quién de hacer en el aire con una tiza, arabescos azules. ........................................................................................................................................... En la bajamar dejaba el caballero escritos en la arena mojada de la playa poemas de amor, como trinos desesperados, y el mar, lamiendo el peñascal con la espuma de las olas, a Tanit se los llevaba, y el viento se los leía mugiendo con voz poderosa. ........................................................................................................................................... La hija de la espuma de los mares nos hizo un guiño, y las gorgonas de su cabellera, por mirarlas, convirtieron en piedra al caballero en el refugio del cabo, donde se encadenan los vientos. Lo vi desaparecer y convertirse en un canto rodado; se desvaneció con una sonrisa en la cara de puro paroxismo, hacia el cúmulo de adoradores de la belleza de Tanit, que de uno en un siguen llegando a lo largo de los siglos y cantan, arrodillados, unos contra otros, una cantiga, sorda, ominosa, los días de mar de leva. Aroma fondo a tierra mojada, a musgo y humedad, cerca del mar, aroma fondo, salado, a algazo en el murmullo de las ondas, en las espumas de los mares. ........................................................................................................................................... En las noches de mar tendida oigo sollozar, sordo, al pedregal, vivo luchando por alentar al otro lado de los murmullos de los cantos gigantes que van y vienen del fondo a la superficie del mar, donde la espuma, y suben al acantilado y bajan de nuevo al fondo, sus lamentos que van y vienen, armoniosos. ........................................................................................................................................... Salí a coger el viento y me perdí en el aire con la palabra desnuda, en el cielo del tiempo quedaba el halcón colgando en la niebla, desgranando filigranas. ........................................................................................................................................... Cuando en la noche las ondas de mar de fondo bajan en la resaca, besando con la espuma las piedras del roquedal, se estremecen las cantigas, negras, en las gargantas de los marineros. ........................................................................................................................................... Gateando en las ondas por las estelas de la borrasca loca paré a beber en tu fuente fría. ........................................................................................................................................... Tengo que mantener el pedregal aseado y cuidar las holoturias en las charcas saladas de la bajamar como tributo a pagar por la eternidad. ........................................................................................................................................... De cierto era un esbelto caballero, un hermoso guijo blanco; no os puedo decir bien qué fue del caballo, pienso que lo almorzamos, pero, ya no me acuerdo. ........................................................................................................................................... Donde a Tanit el mar, en la espuma de las ondas, los poemas de arena llevaba lamiendo el cantil y el viento se los leía mugiendo con voz poderosa, en las ondas de mar de fondo, yo oí sollozar de amor en la noche al pedregal; estremeciendo el aire mientras el mar mugía y acariciaba los cantos negros en los pechos de Tanit, la Mujer Marina. Muíños 2022 Trad: Shaim et Alza http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Siempre un bálsamo tu atención, tu voz, tus palabras.Mirta Elena Tessio escribió: ↑Lun, 07 Feb 2022 15:34xaime oroza carballo escribió: ↑Vie, 14 Ene 2022 1:19TANIT (a Muller Mariña) Osmaron a choiva os cans e a néboa trouxo a auga polos montes, e cando parou o vento choveu arreo por riba das cores da outonía; choveu contra as arelas, estarrecidas, do soño. ........................................................................................................................................... Fun esluí-los anceios no fume solene para honrar a Anadiomene; e marchar de novo cara ao cantil da Muller Mariña, Tanit, maxestosa raíña da néboa, , nas pedras do cantil do Cabo da Estaca, Astarté do porto fenicio de Bares, nacida da escuma do mar. Tres gorgonas na súa cabeleira converten, no cabo, en xógaras, para o coído do porto, aos mariñeiros que se atreven miralas, e deixan un regueiro de holoturias nas pucharcas salgadas da baixamar. ........................................................................................................................................... Pagoume o cabaleiro para que o levara polo máis afastado do cantil, preto do coído da Muller Mariña do Cabo da Estaca, abofé difícil tarefa, coma ensarillar seixos pígaros da fervenza nobre, ou ser quen de facer cun xiz no ar non xa un risco enxel, senón rebilicos coma xermolos das raizames dos ameneiros. Entre nubeiros desesperados, que pasan sen deterse, ser quen de facer no ar cun xiz, arabescos azuis. ........................................................................................................................................... Na baixamar deixaba o cabaleiro escritos na area mollada da praia poemas de amor, coma chíos desesperados, e o mar, lambendo o coído coa escuma das ondas, leváballos a Tanit, e líallos o vento zoando con voz poderosa. ............................................................................................................................................. A filla da escuma dos mares trusgounos un ollo, e as gorgonas da súa cabeleira, por miralas, converteron en pedra ao cabaleiro no refuxio do cabo, onde se encadean os ventos. Vino desaparecer e converterse nun coio; esvaeuse cun sorriso na faciana de puro paroxismo, cara ao fato dos adoradores da beleza de Tanit, que de un en un seguen chegando ao longo dos séculos e cantan, axeonllados, uns contra os outros, unha cantiga, xorda, ominosa, os días de mar de leva. ........................................................................................................................................... Recendo fondo a terra mollada, a mofo e humidade, no canto do mar, recendo fondo, salgado, a algazo no murmurio das ondas, nas escumas dos mares. ........................................................................................................................................... Nas noites de mar tendida oio sotelar, xordo, o coído, vivo loitando por alentar alén dos murmurios das xógaras xigantes que van e veñen do fondo á tona do mar, ú a escuma, e soben ao cantil e baixan de novo ao fondo, os laios que van e veñen, harmoniosos. ........................................................................................................................................... Saín colle-lo vento e perdinme no ar coa verba núa, no ceo do tempo quedaba o falcón pendurando na néboa debullando rebilicos. ........................................................................................................................................... Cando na noite as ondas de mar de fondo baixan na resaca, bicando coa escuma as xógaras do coído, tremen as cantigas, negras, nas gorxas dos mariñeiros. ........................................................................................................................................... Agatuñando nas ondas polos ronseis da trona tola parei beber na túa fonte fría. ........................................................................................................................................... Teño que mante-lo coído arranxado e coida-las holoturias nas pucharcas salgadas da baixamar coma tributo a pagar pola eternidade. ........................................................................................................................................... De certo este era un cabaleiro lanzal, un fermoso coio branco; non vos podo dicir ben que foi do cabalo, penso que o xantamos, pero, xa non me lembro. ........................................................................................................................................... Ú a Tanit o mar, na escuma das ondas os poemas de area levaba lambendo o coído e o vento líallos zoando con voz poderosa, nas ondas de mar de fondo, eu ouvín salaiar de amor na noite o coído; estarrecendo o ar mentres o mar muxía e aloumiñaba as xógaras negras nos peitos de Tanit, a Muller Mariña. Muíños 2022 TANIT (la Mujer Marina) Olieron la lluvia los perros y la niebla trajo el agua por los montes, y cuando paró el viento llovió a destajo sobre los colores de otoño; llovió contra las ansias, estremecidas, del sueño. ........................................................................................................................................... Fui a diluir los anhelos en el humo solemne para honrar la Anadyomene; y marchar de nuevo hacia el acantilado de la Mujer Marina, Tanit, majestuosa, reina de la niebla, en las piedras del acantilado del Cabo de la Estaca, Astarté del puerto fenicio de Bares, nacida de la espuma del mar. Tres gorgonas en su cabellera convierten, en el cabo, en cantos rodados, para el pedregal del puerto, a los marineros que osan mirarlas, y dejan un reguero de holoturias en las charcas saladas de la bajamar. ........................................................................................................................................... Me pagó el caballero para que lo llevara por lo más alejado del acantilado, cerca del peñascal de la Mujer Marina del Cabo de la Estaca, difícil tarea, como tramar piedras blancas de la cascada noble, o ser capaz de hacer con una tiza en el aire no ya un trazo sencillo, sino filigranas como brotes de las raíces de los alisos. Entre nubes desesperadas, que pasan sin detenerse, ser quién de hacer en el aire con una tiza, arabescos azules. ........................................................................................................................................... En la bajamar dejaba el caballero escritos en la arena mojada de la playa poemas de amor, como trinos desesperados, y el mar, lamiendo el peñascal con la espuma de las olas, a Tanit se los llevaba, y el viento se los leía mugiendo con voz poderosa. ........................................................................................................................................... La hija de la espuma de los mares nos hizo un guiño, y las gorgonas de su cabellera, por mirarlas, convirtieron en piedra al caballero en el refugio del cabo, donde se encadenan los vientos. Lo vi desaparecer y convertirse en un canto rodado; se desvaneció con una sonrisa en la cara de puro paroxismo, hacia el cúmulo de adoradores de la belleza de Tanit, que de uno en un siguen llegando a lo largo de los siglos y cantan, arrodillados, unos contra otros, una cantiga, sorda, ominosa, los días de mar de leva. Aroma fondo a tierra mojada, a musgo y humedad, cerca del mar, aroma fondo, salado, a algazo en el murmullo de las ondas, en las espumas de los mares. ........................................................................................................................................... En las noches de mar tendida oigo sollozar, sordo, al pedregal, vivo luchando por alentar al otro lado de los murmullos de los cantos gigantes que van y vienen del fondo a la superficie del mar, donde la espuma, y suben al acantilado y bajan de nuevo al fondo, sus lamentos que van y vienen, armoniosos. ........................................................................................................................................... Salí a coger el viento y me perdí en el aire con la palabra desnuda, en el cielo del tiempo quedaba el halcón colgando en la niebla, desgranando filigranas. ........................................................................................................................................... Cuando en la noche las ondas de mar de fondo bajan en la resaca, besando con la espuma las piedras del roquedal, se estremecen las cantigas, negras, en las gargantas de los marineros. ........................................................................................................................................... Gateando en las ondas por las estelas de la borrasca loca paré a beber en tu fuente fría. ........................................................................................................................................... Tengo que mantener el pedregal aseado y cuidar las holoturias en las charcas saladas de la bajamar como tributo a pagar por la eternidad. ........................................................................................................................................... De cierto era un esbelto caballero, un hermoso guijo blanco; no os puedo decir bien qué fue del caballo, pienso que lo almorzamos, pero, ya no me acuerdo. ........................................................................................................................................... Donde a Tanit el mar, en la espuma de las ondas, los poemas de arena llevaba lamiendo el cantil y el viento se los leía mugiendo con voz poderosa, en las ondas de mar de fondo, yo oí sollozar de amor en la noche al pedregal; estremeciendo el aire mientras el mar mugía y acariciaba los cantos negros en los pechos de Tanit, la Mujer Marina. Muíños 2022 Trad: Shaim et Alza http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/Hermosura de poema Xaime, no te había leído y me regocijo en la lectura.
Por otra parte vengo a felicitarte por tu merecida mensión, te lo has ganado.
Te he escuchado y me ha emocionado.
Un fuerte abrazo y feliz 2022.-