El hechizo del habla del río
Publicado: Mar, 16 Ago 2016 21:43
O FEITIZO DA FALA DO RÍO
(CANTIGA DO NAMORADO)
Penétrame a maxia da fala do río
traéndome fóra
coas transparencias azuis da súa cantiga,
transitándome,
esluíndome
no balbordar xordo do rego
ai!, se viñeras beber,
ai!, se viñeras comigo
ú as fadas se bañan
no feitizo da fala do río.
O aceno fráxil da túa man
que pasa rozando no ar
o estremecemento
do meu latexo lene
estarrece todo o meu ser
coma un xoguete roto,
a túa man no ar
dicindo adeus,
miña amada.
Na súa inabarcable beleza efémera,
definitivamente as bolboretas marelas,
amigas no azul das libeliñas,
están tolas.
Vaias onde vaias
sempre, sempre
te levarei comigo…
trala vertixe da voráxine da paixón sen xeito
propuxéchesme que te puxera nun soño recorrente
para volver a ti cando eu quixera,
pero vou completamente insomne
no paroxismo da noite das perseidas
Vaias onde vaias
sempre, sempre
te levarei comigo…
… e comezou medrar co adeus
a negra flor do esquecemento,
coma unha avelaíña enguedellada
pola luz do facho,
ú as ninfas se bañan coas corzas
e o trasno
no feitizo da fala xorda do río,
penetrándome, transitándome,
traéndome fóra, esluíndome.
Ai!, se viñeras comigo.
Muíños, 10.08.16
EL HECHIZO DEL HABLA DEL RÍO
(CANTIGA DEL ENAMORADO)
Me penetra la magia del habla del río
trayéndome fuera
con las transparencias azules de su cantiga,
transitándome,
diluyéndome
en el parloteo sordo del arroyo
ay!, si vinieras a beber,
ay!, si vinieras conmigo
allí donde las hadas se bañan
en el hechizo del habla del río.
La señal frágil de tu mano
que pasa rozando en el aire
el estremecimiento
de mi latido leve
y hace palpitar todo mi ser
como un juguete roto,
tu mano en el aire
diciendo adiós,
mi amada.
En su inabarcable belleza efímera,
definitivamente las mariposas amarillas,
amigas en el azul de las libélulas,
están locas.
Vayas donde vayas
siempre, siempre
te llevaré conmigo…
tras el vértigo de la vorágine de la pasión sin límites
me propusiste que te pusiera en un sueño recurrente
para volver a ti cuando yo quisiera,
ahora mismo voy completamente insomne
en el paroxismo de la noche de las perseidas.
Vayas donde vayas
siempre, siempre
te llevaré conmigo…
… y comenzó a crecer con el adiós
la negra flor del olvido,
como una falena encandilada
por la luz del fanal,
allí donde las ninfas se bañan con las corzas
y el duende
en el hechizo del habla sorda del río,
penetrándome, transitándome,
trayéndome fuera, diluyéndome.
Ay!, si vinieras conmigo.
Muíños, 10.08.16
Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
(CANTIGA DO NAMORADO)
Penétrame a maxia da fala do río
traéndome fóra
coas transparencias azuis da súa cantiga,
transitándome,
esluíndome
no balbordar xordo do rego
ai!, se viñeras beber,
ai!, se viñeras comigo
ú as fadas se bañan
no feitizo da fala do río.
O aceno fráxil da túa man
que pasa rozando no ar
o estremecemento
do meu latexo lene
estarrece todo o meu ser
coma un xoguete roto,
a túa man no ar
dicindo adeus,
miña amada.
Na súa inabarcable beleza efémera,
definitivamente as bolboretas marelas,
amigas no azul das libeliñas,
están tolas.
Vaias onde vaias
sempre, sempre
te levarei comigo…
trala vertixe da voráxine da paixón sen xeito
propuxéchesme que te puxera nun soño recorrente
para volver a ti cando eu quixera,
pero vou completamente insomne
no paroxismo da noite das perseidas
Vaias onde vaias
sempre, sempre
te levarei comigo…
… e comezou medrar co adeus
a negra flor do esquecemento,
coma unha avelaíña enguedellada
pola luz do facho,
ú as ninfas se bañan coas corzas
e o trasno
no feitizo da fala xorda do río,
penetrándome, transitándome,
traéndome fóra, esluíndome.
Ai!, se viñeras comigo.
Muíños, 10.08.16
EL HECHIZO DEL HABLA DEL RÍO
(CANTIGA DEL ENAMORADO)
Me penetra la magia del habla del río
trayéndome fuera
con las transparencias azules de su cantiga,
transitándome,
diluyéndome
en el parloteo sordo del arroyo
ay!, si vinieras a beber,
ay!, si vinieras conmigo
allí donde las hadas se bañan
en el hechizo del habla del río.
La señal frágil de tu mano
que pasa rozando en el aire
el estremecimiento
de mi latido leve
y hace palpitar todo mi ser
como un juguete roto,
tu mano en el aire
diciendo adiós,
mi amada.
En su inabarcable belleza efímera,
definitivamente las mariposas amarillas,
amigas en el azul de las libélulas,
están locas.
Vayas donde vayas
siempre, siempre
te llevaré conmigo…
tras el vértigo de la vorágine de la pasión sin límites
me propusiste que te pusiera en un sueño recurrente
para volver a ti cuando yo quisiera,
ahora mismo voy completamente insomne
en el paroxismo de la noche de las perseidas.
Vayas donde vayas
siempre, siempre
te llevaré conmigo…
… y comenzó a crecer con el adiós
la negra flor del olvido,
como una falena encandilada
por la luz del fanal,
allí donde las ninfas se bañan con las corzas
y el duende
en el hechizo del habla sorda del río,
penetrándome, transitándome,
trayéndome fuera, diluyéndome.
Ay!, si vinieras conmigo.
Muíños, 10.08.16
Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/