A cantiga do mariñeiro

Poemas en verso y/o en prosa de cualquier estructura y/o combinación.

Moderadores: J. J. Martínez Ferreiro, Rafel Calle

Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3991
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: A cantiga do mariñeiro

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Maria Rodriguez escribió:Preciosos cantos de sirena, llamando a la mar
Un abrazo
Maria
Gracias por tu paso por el mar.
Un abrazo
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3991
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: A cantiga do mariñeiro

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Felipe Fuentes García escribió:
xaime oroza carballo escribió:A CANTIGA DO MARIÑEIRO

(debaixo da árbore da paciencia:
“…eu non digo o meu cantar
senón a quen comigo vai”
)


Ai!, quen puidera
engaiola-las ondas
para irme con elas

ú as sereas cantan,
amigo, ú as sereas.
…………………………….
Pero,
aínda ten o barco vello
unha amarra podre
que cingue á terra
as súa arela de mar.
…………………………….
engaiola-las ondas,
meu amigo,
enguedellalas
ú as sereas cantan,
ú as sereas,

ai!, se puidera
irme con elas.


LA CANCIÓN DEL MARINERO

(debajo del árbol de la paciencia:
“…yo no digo mi cantar
sino a quién conmigo va”
)


Ay!, quién pudiera
engañar a las olas
para irme con ellas

dónde las sirenas cantan,
amigo, dónde las sirenas.
…………………………………
Pero,
aún tiene el barco viejo
una amarra podrida
que ciñe a la tierra
sus ansias de mar.
…………………………………

engañar a las olas,
mi amigo,
enamorarlas
dónde las sirenas cantan,
dónde las sirenas,

ay!, si pudiera
irme con ellas.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Preciosa canción, Xaime. Me ha encantado.

Un saludo cordial.
Felipe.
Gracias por tu paso, Felipe, siempre un gran honor.
Un abrazo
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3991
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: A cantiga do mariñeiro

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Óscar Distéfano escribió:Un poema donde se describe con lírica ansiedad el deseo de trascender la realidad, la ambición de adherirse a la vida en formas más simples y eternas. Es una canción que emociona por la forma de su expresión y por la universalidad humana de ese sueño. Mis aplausos, amigo.
Óscar
Gracias, Óscar por tu paso y tu comentario siempre abierto y cercano
Un abrazo
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3991
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: A cantiga do mariñeiro

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Juan Cruz Bordoy escribió:Un bellísimo poema Xaime. En ese mar que describes, se ve reflejado el deseo de montar en los sueños y atravesar la siempre remota imágen del horizonte. Pero aún más: el ansia de dejar la tierra firme y sentir hundir las huellas en la libertad. Me ha gustado leerte.
Saludos,
Juan Cruz.
Muchísimas gracias por tu paso y tu hondo comentario
Un abrazo
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3991
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: A cantiga do mariñeiro

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

E. R. Aristy escribió:
xaime oroza carballo escribió:A CANTIGA DO MARIÑEIRO

(debaixo da árbore da paciencia:
“…eu non digo o meu cantar
senón a quen comigo vai”
)


Ai!, quen puidera
engaiola-las ondas
para irme con elas

ú as sereas cantan,
amigo, ú as sereas.
…………………………….
Pero,
aínda ten o barco vello
unha amarra podre
que cingue á terra
as súa arela de mar.
…………………………….
engaiola-las ondas,
meu amigo,
enguedellalas
ú as sereas cantan,
ú as sereas,

ai!, se puidera
irme con elas.


LA CANCIÓN DEL MARINERO

(debajo del árbol de la paciencia:
“…yo no digo mi cantar
sino a quién conmigo va”
)


Ay!, quién pudiera
engañar a las olas
para irme con ellas

dónde las sirenas cantan,
amigo, dónde las sirenas.
…………………………………
Pero,
aún tiene el barco viejo
una amarra podrida
que ciñe a la tierra
sus ansias de mar.
…………………………………

engañar a las olas,
mi amigo,
enamorarlas
dónde las sirenas cantan,
dónde las sirenas,

ay!, si pudiera
irme con ellas.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Qué bello canto, Xaime! Me parece la poesía por excelencia, la poesía que es canto.Un abrazo, ERA
Sigamos cantando, ERA. Gracias por tus ánimos
Un abrazo
xaime oroza
Responder

Volver a “Foro de Poemas”