Página 3 de 4
re: SUSPIROS
Publicado: Jue, 22 May 2008 18:10
por Amparo Guillem
Aquí os dejo la canción con la que se duermen "mis niños":
Érase una vez
un lobito bueno
al que maltrataban
todos los corderos.
Y había también
un príncipe malo,
una bruja hermosa
y un pirata honrado.
Todas estas cosas
había una vez
cuando yo soñaba
un mundo al revés.
J. A Goytisolo
Re: SUSPIROS
Publicado: Vie, 23 May 2008 9:12
por Julio Gonzalez Alonso
femmeble escribió:SUSPIROS
Pour mademoiselle Guillem.
"De lo que oigas no te creas nada,
de lo que veas, la mitad."
Te miro, y te conozco desde siempre.
Eres memoria recién sangrada,
eres esperanza para tu puesta de largo:
atrévete a ser.
Te me sustentas a través de la voz
que ya no es más que recuerdo.
Te beso con la ternura
que los siglos engendraron en tu parto.
Te reclamo parte de mi existir
como si desde ti fuera yo.
Si alguna vez te llevo de la mano,
es porque nos espera una sendera
caliente, donde reposan tus abuelos,
y los abuelos de tus abuelos.
Y quiero que conozcas
porque tendrás que vivir.

Bien, Amparo. Muy bien. De la mano, aunque alguna vez los derroteros nos llevan por senderos diferentes al de los padres. Ellos se quedan allí, esperando siempre. Y la memoria de lo que somos, de donde venimos. Francamente, bien.
Salud.
Re: SUSPIROS
Publicado: Sab, 24 May 2008 11:52
por E. R. Aristy
femmeble escribió:SUSPIROS
Pour mademoiselle Guillem.
"De lo que oigas no te creas nada,
de lo que veas, la mitad."
Te miro, y te conozco desde siempre.
Eres memoria recién sangrada,
eres esperanza para tu puesta de largo:
atrévete a ser.
Te me sustentas a través de la voz
que ya no es más que recuerdo.
Te beso con la ternura
que los siglos engendraron en tu parto.
Te reclamo parte de mi existir
como si desde ti fuera yo.
Si alguna vez te llevo de la mano,
es porque nos espera una sendera
caliente, donde reposan tus abuelos,
y los abuelos de tus abuelos.
Y quiero que conozcas
porque tendrás que vivir.

Te beso con la ternura
que los siglos engendraron en tu parto.
Te reclamo parte de mi existir
como si desde ti fuera yo.
Un continium de amor PODEROSO. Un poema vivo de imágenes espirtuales excepcionalmente bellas:
Eres memoria recién sangrada, . Me ha maravillado tu poesía, estimada femmeble.
re: SUSPIROS
Publicado: Sab, 24 May 2008 12:03
por Sandra Gª Garrido
Para mí el hecho de dar vida ya es poesía, hay tantas formas de sentirla, y yo así la siento, parir engendrar un nuevo, ¿exixte algún otro mlagro divino? y mira que soy agnóstica pero es algo tan maravilloso, tan increible, yo que además estoy en este momento de 36 semanas de gestación, imaginate como me ha llegado tu poema....sí, amiga al corazón y a la entraña.
Espero que lo cries con mucho amor, tanto como el que vertes en este poema.
Un abrazo
re: Julio González Alonso
Publicado: Mar, 27 May 2008 20:53
por Amparo Guillem
Querido Julio:
la mano sirve para acompañar, para enseñar, para consolar... es nuestro deber para nuestros venideros.
Somos un instante, instantes fueron mis ancestros, instantes mis venideros: pero quiero que sean instantes conocedores de sus consecuencias.
Hay tantas cosas que explicar que a veces sólo nos da tiempo a tender la mando, a dar la mano...
Saludos.
Amparo
re: ERA
Publicado: Mié, 28 May 2008 23:51
por Amparo Guillem
Cómo expresar este gran amor para con una cosita tan pequeña, y que con una sonrisa me hace llorar y me hace reir. Bueno, la quiero tanto que quiero que se coma el mundo, que se le quede pequeño todo esto y pueda ser ella misma.
Ser ella misma con toda su historia, y por supuesto, conmigo.
Saludos.
Amparo
re: Sandra Gª Garrido
Publicado: Lun, 02 Jun 2008 16:29
por Amparo Guillem
En primer lugar, enhorabuena por tu embarazo.
Estoy de acuerdo en que dar vida es poesía; pero mucho más importante es acompañar esa vida.
Somos dioses es cuanto podemos crear vida.
Saludos.
Amparo.
re: A las madres
Publicado: Lun, 02 Jun 2008 19:30
por Amparo Guillem
Aquí os dejo una cancioncilla de Al tall:
LES MARES QUE TINGUEN FILLES LAS MADRES QUE TENGAN HIJAS
QUE NO LES GUARDEN AMB EXCÉS QUE NO LAS GUARDEN EN EXCESO
QUE SÓN CON LES "PELAÏLLES" QUE SON COMO LAS PELADILLAS
QUE RÀNCIES ES PODEN FER. QUE RANCIAS SE PUEDEN PONER.
DEIXÉU QUE RODE LA RODA DEJAD QUE RUEDE LA RUEDA
MARES QUE FILLES TENIU MADRES QUE HIJAS TENEIS
QUE L´AIRE ES PER A RESPIRARLO QUE EL AIRE ES PARA RESPIRARLO
Y EL FOC SEMPRE FA CALIU. Y EL FUEGO SIEMPRE DA CALOR.
P.D: tradutore traditore.
re: SUSPIROS
Publicado: Mar, 03 Jun 2008 10:43
por Amparo Bletisa
La señorita Guillén estará encantada con estos versos en cuanto pueda leerlos.
Te deseo lo mejor, que seas un buen referente para tus hijos cuando caminen solos.
Un placer leerte Amparo.
re: Amparo Bletisa
Publicado: Mié, 04 Jun 2008 22:48
por Amparo Guillem
Yo también espero ser más que un buen referente, un referente (alguien a quien preguntar).
Es tan necesario saber tu pasado más próximo, que no me gustaría, y creo que no sabría escatimar en detalles, para con mis venideros.
Gracias por tus palabras hacia éstos, mis versos.
Saludos.
Amparo.
Publicado: Mié, 04 Jun 2008 23:24
por Eduardo Díaz
Desde ya me sorprendió gratamente tu poema. Hermoso legado. Un abrazo.
re: Eduardo Díaz
Publicado: Sab, 07 Jun 2008 22:47
por Amparo Guillem
Mis palabras es la única herencia que le durará toda la vida.
Todo se lo lelva el viento, pero la palabra en su eco inquebrantable sigue al alma para quien fueron escritas o pensadas.
Mis palabras, mis gestos, mi compañía en esos pequeños momentos que se regalan recuerdos, es todo el patrimonio que una persona como poco deja en susufructo.
Me halaga sobremanera tu paso por éstos, mis versos, y que despeguen palabras para con ellos.
Saludos.
Amparo.
re: SUSPIROS
Publicado: Lun, 16 Jun 2008 11:49
por Amparo Guillem
PALABRAS PARA JULIA
Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.
Hija mía es mejor vivir
con la alegría de los hombres
que llorar ante el muro ciego.
Te sentirás acorralada
te sentirás perdida o sola
tal vez querrás no haber nacido.
Yo sé muy bien que te dirán
que la vida no tiene objeto
que es un asunto desgraciado.
Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.
La vida es bella, ya verás
como a pesar de los pesares
tendrás amigos, tendrás amor.
Un hombre solo, una mujer
así tomados, de uno en uno
son como polvo, no son nada.
Pero yo cuando te hablo a ti
cuando te escribo estas palabras
pienso también en otra gente.
Tu destino está en los demás
tu futuro es tu propia vida
tu dignidad es la de todos.
Otros esperan que resistas
que les ayude tu alegría
tu canción entre sus canciones.
Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.
Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino, nunca digas
no puedo más y aquí me quedo.
La vida es bella, tú verás
como a pesar de los pesares
tendrás amor, tendrás amigos.
Por lo demás no hay elección
y este mundo tal como es
será todo tu patrimonio.
Perdóname no sé decirte
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.
Y siempre siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.
José Agustín Goytisolo
re: SUSPIROS
Publicado: Dom, 22 Jun 2008 19:55
por Amparo Guillem
Aitana, niña mía, baja la primavera
para ti quince flores pequeñas y graciosas.
Sigues siendo de aire, siguen todas tus cosas
siendo como encantadas por una luz ligera.
Aitana, niña mía, fuera yo quien moviera
para ti eternamente las auras más dichosas,
quien peinara más luces y alisara más rosas
en tus pequeñas alas de brisa mensajera.
Aitana, niña mía, ya que eres aire y eres
como el aire y remontas el aire como quieres,
feliz, callada y ciega y sola en tu alegría,
aunque para tus alas yo te abriera más cielo,
no olvides que hasta puede deshojarse en un vuelo
el aire, niña Aitana, Aitana, niña mía.
Rafael Alberti
re: SUSPIROS
Publicado: Lun, 07 Jul 2008 18:55
por Amparo Guillem
Si puede mantener la cabeza cuando todo a tu alrededor
pierde la suya y por ello te culpan,
si puedes confiar en ti cuando de ti todos dudan,
pero admites también sus dudas,
si puedes esperar sin cansarte en la espera,
si al ser mentido no pagas con mentiras,
si al ser odiado no das lugar al odio,
y aun así no parecer demasiado bueno ni demasiado sabio.
Si puedes soñar y no hacer de los sueños tu maestro,
si puedes pensar y no hacer de tus ideas tu objetivo,
si puedes encontrarte con el triunfo y con el desastre,
y tratar de la misma manera a los dos farsantes;
si puedes admitir la verdad que has dicho,
engañado por bribones que hacen trampas para tontos.
O mirar las cosas que en tu vida has puesto, rotas,
y agacharte y reconstruirlas con herramientas viejas.
Si puedes arrinconar todas tus victorias
y arriesagarlas por un golpe de suerte,
y perder, y empezar de nuevo desde el principio,
y nunca decir nada de lo que has perdido;
si puedes tensar tu corazón, y nervios, y tendones
para jugar tu turno y tu tiempo después de que se hayan agotado.
Y así resistir cuando no te quede nada,
excepto la voluntad que les dice: resistid.
Si puedes hablar con multitudes y mantener tu virtud,
o pasear con reyes y no perder el sentido común,
si los enemigos y los amigos no pueden herirte,
si todos cuentan contigo, pero nuinguno demasiado;
si puedes llenar el minuto inolvidable
con los sesenta segundos que lo recorren.
Tuya es la tierra y todo lo que en ella habita,
y lo que es más serás hombre hijo mío.
R. Kipling