Página 2 de 3

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Dom, 05 Mar 2017 21:06
por xaime oroza carballo
Marisa Peral escribió:
xaime oroza carballo escribió:

A CANTIGA DO MARIÑEIRO


(debaixo da árbore da paciencia:
“…eu non digo o meu cantar
senón a quen comigo vai”
)

Qué hermoso canto, Xaime, felicides por la belleza que te acompaña en cada uno de tus poemas.
Gracias por compartir y un abrazo.


Gracias a ti por tu paso y tu comentario, Marisa
Un abrazo

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Dom, 05 Mar 2017 21:08
por xaime oroza carballo
Guillermo Cuesta escribió:Dónde las sirenas canta, donde las sirenas. La belleza de este punto ya resulta de asombrosa inspiración. Me encantó el ritmo con que has dotado la marcha de esto versar tan marino.
un abrazo
Gracias por asomarte al mar, marinero,
un abrazo

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Dom, 05 Mar 2017 21:38
por Luis M
Que no se nos acaben nunca esas ansias de mar. Una preciosidad de poema, Xaime. Un abrazo compañero.

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Dom, 05 Mar 2017 22:16
por Maria Rodriguez
Preciosos cantos de sirena, llamando a la mar
Un abrazo
Maria

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Lun, 06 Mar 2017 0:59
por Felipe Fuentes García
xaime oroza carballo escribió:A CANTIGA DO MARIÑEIRO

(debaixo da árbore da paciencia:
“…eu non digo o meu cantar
senón a quen comigo vai”
)


Ai!, quen puidera
engaiola-las ondas
para irme con elas

ú as sereas cantan,
amigo, ú as sereas.
…………………………….
Pero,
aínda ten o barco vello
unha amarra podre
que cingue á terra
as súa arela de mar.
…………………………….
engaiola-las ondas,
meu amigo,
enguedellalas
ú as sereas cantan,
ú as sereas,

ai!, se puidera
irme con elas.


LA CANCIÓN DEL MARINERO

(debajo del árbol de la paciencia:
“…yo no digo mi cantar
sino a quién conmigo va”
)


Ay!, quién pudiera
engañar a las olas
para irme con ellas

dónde las sirenas cantan,
amigo, dónde las sirenas.
…………………………………
Pero,
aún tiene el barco viejo
una amarra podrida
que ciñe a la tierra
sus ansias de mar.
…………………………………

engañar a las olas,
mi amigo,
enamorarlas
dónde las sirenas cantan,
dónde las sirenas,

ay!, si pudiera
irme con ellas.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Preciosa canción, Xaime. Me ha encantado.

Un saludo cordial.
Felipe.

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Lun, 06 Mar 2017 7:46
por Óscar Distéfano
Un poema donde se describe con lírica ansiedad el deseo de trascender la realidad, la ambición de adherirse a la vida en formas más simples y eternas. Es una canción que emociona por la forma de su expresión y por la universalidad humana de ese sueño. Mis aplausos, amigo.
Óscar

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Lun, 06 Mar 2017 21:03
por xaime oroza carballo
Carmen Pla escribió:Un melodioso poema que atrae, te apetece volver y volver a leer.
Muy bello, Xaime
Un abrazo
Gracias por tu lectura y tu comentario, Carmen, como un "aloumiño"(caricia).
Un abrazo

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Lun, 06 Mar 2017 21:05
por xaime oroza carballo
Pilar Morte escribió:Qué dulce escribes, es una delicia para el alma.
Besos
Pilar
Gracias, Pilar. Tus pasos por mis palabras son siempre un bálsamo.
Un abrazo

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Lun, 06 Mar 2017 21:06
por xaime oroza carballo
Rafael Valdemar escribió:Buen poema con sugerentes referencias marinas nos dejas Xaime. Me gustó y disfruté leyendo
saludos

rafael
Gracias por tu bogar parejo, marinero
Un abrazo

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Lun, 06 Mar 2017 21:07
por xaime oroza carballo
Rafel Calle escribió:Hermoso trabajo de Xaime.
Gracias por tu paso, Rafel
Un abrazo

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Lun, 06 Mar 2017 22:35
por Juan Cruz Bordoy
Un bellísimo poema Xaime. En ese mar que describes, se ve reflejado el deseo de montar en los sueños y atravesar la siempre remota imágen del horizonte. Pero aún más: el ansia de dejar la tierra firme y sentir hundir las huellas en la libertad. Me ha gustado leerte.
Saludos,
Juan Cruz.

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Mar, 07 Mar 2017 21:09
por xaime oroza carballo
Pablo Ibáñez escribió:Xaime,

un poema repleto de sabor, casi se saborea el salitre en la boca mientras se lee. Poesía de siempre, bella y valiente. A mí me gusta mucho.

Un abrazo.
Gracias por tus siempre amables visitas y comentarios, Pablo
Un abrazo

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Mar, 07 Mar 2017 21:11
por xaime oroza carballo
Julio Gonzalez Alonso escribió:Los versos, melodiosos, no se sustraen al encanto y la emoción de una historia hecha de olas y seres mitológicos, de sueños y quillas abriendo las aguas oceánicas y sus leyendas. Hermoso en su construcción, con un lenguaje preciso y sugerente. Enhorabuena, Xaime.
Salud.
Gracias por tus visitas, Julio. Tus comentarios son siempre un bálsamo.
Un abrazo, compañero

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Mar, 07 Mar 2017 23:23
por E. R. Aristy
xaime oroza carballo escribió:A CANTIGA DO MARIÑEIRO

(debaixo da árbore da paciencia:
“…eu non digo o meu cantar
senón a quen comigo vai”
)


Ai!, quen puidera
engaiola-las ondas
para irme con elas

ú as sereas cantan,
amigo, ú as sereas.
…………………………….
Pero,
aínda ten o barco vello
unha amarra podre
que cingue á terra
as súa arela de mar.
…………………………….
engaiola-las ondas,
meu amigo,
enguedellalas
ú as sereas cantan,
ú as sereas,

ai!, se puidera
irme con elas.


LA CANCIÓN DEL MARINERO

(debajo del árbol de la paciencia:
“…yo no digo mi cantar
sino a quién conmigo va”
)


Ay!, quién pudiera
engañar a las olas
para irme con ellas

dónde las sirenas cantan,
amigo, dónde las sirenas.
…………………………………
Pero,
aún tiene el barco viejo
una amarra podrida
que ciñe a la tierra
sus ansias de mar.
…………………………………

engañar a las olas,
mi amigo,
enamorarlas
dónde las sirenas cantan,
dónde las sirenas,

ay!, si pudiera
irme con ellas.


Trad: Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/

Qué bello canto, Xaime! Me parece la poesía por excelencia, la poesía que es canto.Un abrazo, ERA

Re: A cantiga do mariñeiro

Publicado: Vie, 10 Mar 2017 21:04
por xaime oroza carballo
Luis M. escribió:Que no se nos acaben nunca esas ansias de mar. Una preciosidad de poema, Xaime. Un abrazo compañero.
Gracias, Luis, siempre habrá un sueño de mar, una querencia.
Un abrazo