Página 2 de 2

Re: Oro quemado

Publicado: Mié, 15 Mar 2017 21:16
por J. J. Martínez Ferreiro
Rafel Calle escribió:Hermoso y evocador poema de Ferreiro.
Gracias, chief. Celebro que lo disfrutases.

No sé qué pasa, pero cada vez que miro el mapa, veo Madrid más cerca.

Un fuerte abrazo.

Re: Oro quemado

Publicado: Lun, 05 Jun 2017 23:25
por J. J. Martínez Ferreiro
Guillermo Cuesta escribió:Desde la inmensidad antigua al humanal vacío llega tu voz y el desaliento de unos versos temblorosos al agotado pecho que
reclama alguna inminente idea que te nutra y que nos salve.

un abrazo
Gracias, Guillermo, por pasar y dejar tu huella en estos versos. Celebro que los hayas disfrutado.

Un abrazo.

Re: Oro quemado

Publicado: Vie, 29 Sep 2017 19:45
por J. J. Martínez Ferreiro
Ramón Castro Méndez escribió:
J. J. M. Ferreiro escribió:La tarde huele a oro quemado.
Una luz de miel se desliza sobre el fondo del ojo,
espesa y cansada
como la resina en los pinos.

Allá, en la costa, las venas y el costillar de la playa,
la ropa íntima de la arena,
vagamente se amortaja
como la turbación de un moribundo.

Las manos aparecen en un suceso inesperado
y la piel sabe a flores amarillas.
Miro y no distingo;
son lo mismo las hojas muertas, el jardín de amanitas
y esta voz que ya no es la mía.

Pongo una idea roja en la distancia
y pienso en toda esa transparencia
cegadora, rodando desde el sol
durante millones de años,
atravesando el caos del espacio,
para colmar, fascinada, nuestros pechos temblorosos.

Me sigues sorprendiendo, amigo Ferreiro, y este "Oro quemado" es pura ambrosía poética, néctar, hidromiel de dioses nórdicos. Mi atronador aplauso hasta ese Asgard poético en el que te ubicas.

Un fuerte abrazo.
Gracias, Ramón, por ese “esplendor divino” de tus comentarios. Celebro que hayas disfrutado de estos versos.

Un abrazo.

Re: Oro quemado

Publicado: Vie, 29 Sep 2017 20:04
por Carlos Justino Caballero
[quote="J. J. M. Ferreiro"]La tarde huele a oro quemado
y una luz pegajosa se desliza en los pinos,
confundida con la resina.

Allá, bajo el acantilado,
el esqueleto de la playa,
la ropa íntima
de la arena, gozosamente se amortaja.

Miro y no distingo;
son lo mismo las olas muertas,
los jardines de dunas
y esas voces que ya no son la mía.

Pongo una idea en la distancia
y pienso en toda esa transparencia
cegadora, rodando desde el sol
durante millones de años,
atravesando el caos del espacio,
para colmar, fascinada, nuestros pechos temblorosos.
[/quote
Excelente entrega, poeta! Congratulaciones!

Re: Oro quemado

Publicado: Dom, 01 Oct 2017 11:07
por Ramón Carballal
Excelente de principio a fin. Felicidades e unha aperta.

Re: Oro quemado

Publicado: Jue, 10 Ene 2019 17:23
por J. J. Martínez Ferreiro
xaime oroza carballo escribió:Estou tentado a invitarte a molla-los pés na praia un domingo pola mañá, pero, xa digo, só tentado. Para perde-la voz e poder senti-lo frío no peito. Ven cando queiras, quedamos?. Todo un festín pasea-las beiras das túas imaxes.
Bicos
Graciñas por pasar e molllarte :wink: .
Que é da túa vida.
Segues sendo poeta oun xa estás convertido en poema.

Feliciano, meu!!

Re: Oro quemado

Publicado: Sab, 12 Ene 2019 1:25
por J. J. Martínez Ferreiro
Carmen Pla escribió:Un poema realmente evocador, las imágenes son bellas y sugerentes.
Me ha gustado mucho, Ferreiro.
Un abrazo
Gracias, Carmen. Celebro tan generosos comentarios.

Un bico y Feliciano.