Página 2 de 2

Re: re: Nacemento (Poemas galegos XXVII)

Publicado: Jue, 29 Ene 2015 19:01
por J. J. Martínez Ferreiro
Pilar Morte escribió:Precioso y de un lirismo que atrapa.
Besos
Pilar
Gracias, querida Pilar,por ese lectura indica que haces del poema.

Bicos

Publicado: Jue, 29 Ene 2015 21:32
por Raul Muñoz
Precioso nacimiento, Ferreiro, me sobrecogió. Un placer leerte.

Un abrazo, amigo.

Publicado: Vie, 30 Ene 2015 10:02
por J. J. Martínez Ferreiro
Rafael Valdemar escribió:Sugerente y bello tu poema JJ. megustó

saludos

rafael
Gracias, Rafa, por tu paso y generosos comentarios. Es todo un honor que lo hayas disfrutado.

Un abrazo.

Publicado: Sab, 07 Feb 2015 13:20
por J. J. Martínez Ferreiro
Macedonio Tracel escribió:esta serie de poemas tuyos son mi debilidad, son de una belleza inmensa y los disfruto mucho. gracias
Son todo un honor tus comentarios, amigo Macedonio.

Un abrazo

Re: Nacemento (Poemas galegos XXVII)

Publicado: Sab, 07 Feb 2015 19:57
por J. J. Martínez Ferreiro
E. R. Aristy escribió:
J. J. M. Ferreiro escribió: Cada mirada da la hora que late en sus entrañas. Me maravilla la sensualidad tersa de tus versos, Ferreiro.son una mirada amorosa y apreciativa a la amada. Dos miradas, qué tan profunda observación, qué lente poético fotografía el elusivo calor emanante del amor? Tú,Ferreiro. Abrazos, ERA
Gracias, querida amiga. Es todo un lujo tenerte de fiel lectora de mi poesía.

Bicos.

Re: O nacemento da ninfa (Poemas galegos XXVII)

Publicado: Dom, 08 Feb 2015 13:17
por Óscar Bartolomé Poy
J. J. M. Ferreiro escribió:Primeiro está o lume...
Si, rosean os teus primeiros lumes
no alento das aves que pasan,
e ascende a caixa de música
ao fondo do teu ventre, extraviada.

Despois xorde o illó,
e a auga vai destrenzando as túas cadeiras.
Logo aséntase a mármore
da túa fronte,
e cara a ti achéganse aboiando as palabras
nos teus cabelos despregadas;
as palabras larvarias, espidas de futuro.

Ao final, ábrense os teus ollos,
crisálides de todas as miradas.


Versión en castellano:

Primero está el fuego…
Sí, florecen tus primeros fuegos
en el aliento
de la aves que pasan,
y asciende la caja de música,
al fondo de tu vientre, extraviada.

Después nace la fuente,
y el agua
va destrenzando tus caderas.

Luego se asienta el mármol de tu frente,
y hacia ti arriban
nadando las palabras
en tus cabellos desplegadas,
las palabras larvarias desnudas de futuro.

Finalmente, se abren
tus ojos,
crisálidas de todas las miradas.


Esos versos que te he subrayado me han parecido muy hermosos y sugerentes. Entiendo el gallego y quizá habría podido entender el poema en su, digamos, versión original, pero me decanté por la opción más cómoda, porque leer poesía haciendo un esfuerzo adicional de comprensión no es la mejor manera.

Un abrazo, Ferreiro.

Publicado: Dom, 08 Feb 2015 21:34
por F. Enrique
Otra buena muestra de tu sensibilidad, Ferreiro, muy bien esculpida tu versión en castellano.

Un abrazo.

Re: re: Nacemento (Poemas galegos XXVII)

Publicado: Mié, 11 May 2016 11:06
por J. J. Martínez Ferreiro
Julio Gonzalez Alonso escribió:Soberbio, amigo Ferreiro. Tienes que preparar y publicar un poemario con estos poemas. Abrazos y abrazos. Salud.

Gracias, Julio, a ver....

Aunque, de verdad te lo digo, me encuentro un poco perezoso y desmotivado en cuanto a publicaciónes, premios y demás.

Salute.

Re:

Publicado: Vie, 13 Ene 2017 19:57
por J. J. Martínez Ferreiro
Josefa A. Sánchez escribió:No puedo decir nada porque me he quedado con la boca abierta. Jo.
Un abrazo.
Pepa
Gracias, Pepiña, pues yo también me quedo mudo ante tu abierta mudez. :D :wink:

Biquiños.

Re:

Publicado: Vie, 09 Feb 2018 12:47
por J. J. Martínez Ferreiro
curra anguiano escribió:Precioso, un millón de gracias
Gracias a ti, curra, por pasar y comentar.

Un bico grande.

Re: Cantiga XIV - O nacemento da ninfa

Publicado: Sab, 10 Feb 2018 14:07
por Felipe Fuentes García
J. J. M. Ferreiro escribió:Imagen


Primeiro foi o lume...
Si, rosean os teus primeiros lumes
no alento das aves que pasan,
e escoitase a caixa de música
no fondo do teu ventre, extraviada.

Despois xorde a fonte,
e a auga vai destrenzando as túas cadeiras.
Logo aséntase a mármore
da túa fronte,
e cara a ti achéganse aboiando
as palabras
nos teus cabelos despregadas;
as palabras larvarias,
os versos
aínda non pronunciados.

Ao final, ábrense os teus ollos,
crisálides de todas as miradas.


Versión en castellano:

Primero se encendió tu fuego…
Sí, brotan tus primeros fuegos
en el aliento
de las aves que pasan,
y se oye la caja de música,
al fondo de tu vientre, extraviada.

Después nace la fuente,
y el agua
va destrenzando tus caderas.
Luego se asienta el mármol de tu frente,
y hacia ti arriban nadando
las palabras
en tus cabellos desplegadas,
las palabras larvarias,
los versos
aún no pronunciados.

Finalmente, se abren
tus ojos,
crisálidas de todas las miradas.

Precioso poema, J.J. Que disfruto en ambos idiomas por igual.
Muy interesante por sus imágenes, verdaderos hallazgos.
Ha sido un placer disfrutar de tus letras, amigo.

Recibe un abrazo.
Felipe.

Re: Cantiga XIV - O nacemento da ninfa

Publicado: Sab, 10 Feb 2018 14:32
por José Manuel F. Febles
Me deslumbran tus poemas y, en este poema, es como un baile del aire hasta llegar a mi corazón. Cuánto sentimiento llevan desde la misma raíz, En gallego, resultan celestiales. Voy a tener que aprender tu idioma.
Un enorme abrazo, amigo, compañero, y lo que me otorgues. Eres genial, Ferreiro.
Desde mi isla.
José Manuel F. Febles

Re: Cantiga XIV - O nacemento da ninfa

Publicado: Sab, 10 Feb 2018 19:17
por Felipe Fuentes García
J. J. M. Ferreiro escribió:Imagen


Primeiro foi o lume...
Si, rosean os teus primeiros lumes
no alento das aves que pasan,
e escoitase a caixa de música
no fondo do teu ventre, extraviada.

Despois xorde a fonte,
e a auga vai destrenzando as túas cadeiras.
Logo aséntase a mármore
da túa fronte,
e cara a ti achéganse aboiando
as palabras
nos teus cabelos despregadas;
as palabras larvarias,
os versos
aínda non pronunciados.

Ao final, ábrense os teus ollos,
crisálides de todas as miradas.


Versión en castellano:

Primero se encendió tu fuego…
Sí, brotan tus primeros fuegos
en el aliento
de las aves que pasan,
y se oye la caja de música,
al fondo de tu vientre, extraviada.

Después nace la fuente,
y el agua
va destrenzando tus caderas.
Luego se asienta el mármol de tu frente,
y hacia ti arriban nadando
las palabras
en tus cabellos desplegadas,
las palabras larvarias,
los versos
aún no pronunciados.

Finalmente, se abren
tus ojos,
crisálidas de todas las miradas.
Magnífico, J.J. Me encantan por igual en los dos idiomas.
Espléndidas imágenes, verdaderos hallazgos en este difícil camino de la creación poética.

Mi aplauso y felicitación.
Ha sido un lacer leerte, amigo.

Recibe un abrazo.