Tanit

Poemas en verso y/o en prosa de cualquier estructura y/o combinación.

Moderadores: J. J. Martínez Ferreiro, Rafel Calle

Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Pilar Morte escribió: Vie, 14 Ene 2022 19:48 Un poema muy hermoso, con ese estilo tan tuyo, que me encanta y que distinguiría entre muchos. Me gustó mucho.
Abrazos
Estimo mucho tus palabras, Pilar, especialmente esa distinción que me honra.
Fonda aperta, miña amiga.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Hallie Hernández Alfaro escribió: Vie, 14 Ene 2022 19:50 Hermosísimo, querido compañero.
Para leer y guardar.

Felicitaciones sinceras y un abrazo grande.
Siempre he admirado y admiro la claridad de tus palabras.
Gracias, amiga mía.

Fonda aperta.
xaime oroza
Avatar de Usuario
Alonso Vicent
Mensajes: 2438
Registrado: Dom, 30 Ago 2015 16:07
Ubicación: Valencia

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Alonso Vicent »

Poema de acantilados y brumas, marinero de tierra y océanos. Cuánto me recuerda a mis montes y a la niebla que sube por el barranco, incluso en agosto.
Desde estos huertos, con las miras puestas ya en tierras más altas, un abrazo, Xaime, y agradecido por tan "fermoso" poema.
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Pablo Sales escribió: Vie, 14 Ene 2022 20:40 Es un magnífico poema. Muchas gracias por tan inmensa obra de arte
Gracias a ti por el aliento de tu presencia, compañero.

Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

J. J. Martínez Ferreiro escribió: Sab, 15 Ene 2022 11:13 A épica da túa maxía nunca arrastrou tan forte e con tanto salitre os teus verso, que voan, margúllanse na espuma, bátense unha e outra vez contra as rochas.
Un traballo para disfrutar e escoitar unha e outra vez acompañado con ese xenio do acordeón que te acompaña.

Felicidades e unha forte aperta.
O salgado sempre nos acompaña por onde vaiamos, ata no alento na choiva do secano, meu.
Por certo o "Saimon" di que non me cobra os erros. Vou seguir tirando del ata onde nos dea a alma.

Fonda aperta, meu.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Ana García escribió: Sab, 15 Ene 2022 17:44 Salí a coger el viento y me perdí en el aire con la palabra desnuda,
en el cielo del tiempo quedaba el halcón
colgando en la niebla, desgranando filigranas.



Salgo de tus poemas con la sensación de haber viajado en el tiempo. Escuchar tu música y tu potente voz es curativo, es terciopelo para el alma. Me veo saltando y danzando por tus bosques, me ayudan las cantigas y un estado de ánimo fuera del tiempo.
Gracias, mil gracias por escribir tan bonito.
Un fuerte abrazo.
Gracias a ti por tan hermoso comentario. Sigue habiendo alguna plaza libre entre las ninfas y las hadas fuera del tiempo, la tuya ya está tomada; por ti.
Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
Javier Dicenzo
Mensajes: 7934
Registrado: Mié, 12 Mar 2008 1:19
Ubicación: San Pedro. Argentina
Contactar:

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Javier Dicenzo »

Considero dado este enorme poema un verdadero Clásico de la literatura, eres un buen exponente de la escuela de alaire, un poeta verdadero, un lujo estar en esta página con tremenda pluma, eres un clásico para mi modo de ver a nivel de Rubén Darío o Gongora.
Avatar de Usuario
Ramón Carballal
Mensajes: 20346
Registrado: Vie, 28 Dic 2007 16:24
Ubicación: A Coruña
Contactar:

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Ramón Carballal »

Brillante maneira de integrar natureza e mitoloxía nun poema para reler unha e moitas veces. Parabéns por tan fermosa obra. Unha aperta.
http://laverdadazul59.blogspot.com/

"El poema eres tú recomponiendo el espejo que cada día rompes".

"Comprender es unificar lo invisible".

"Elijo la lluvia, porque al derramarse, muere".
E. R. Aristy
Mensajes: 15302
Registrado: Dom, 11 May 2008 20:04
Ubicación: Estados Unidos
Contactar:

Re: Tanit

Mensaje sin leer por E. R. Aristy »

xaime oroza carballo escribió: Vie, 14 Ene 2022 1:19
TANIT (a Muller Mariña) 

Osmaron a choiva os cans 
				e a néboa trouxo a auga polos montes,
e cando parou o vento 
choveu arreo por riba das cores da outonía;
				choveu contra as arelas, estarrecidas, do soño.
...........................................................................................................................................
Fun esluí-los anceios no fume solene para honrar a Anadiomene;
e marchar de novo cara ao cantil da Muller Mariña,
		Tanit, maxestosa raíña da néboa, , 
		nas pedras do cantil do Cabo da Estaca, 
		Astarté do porto fenicio de Bares, nacida da escuma do mar.

Tres gorgonas na súa cabeleira
			converten, no cabo, en xógaras, para o coído do porto,
					aos mariñeiros que se atreven miralas, 
					e deixan un regueiro de holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar.
...........................................................................................................................................
Pagoume o cabaleiro 
			para que o levara polo máis afastado do cantil,
			preto do coído da Muller Mariña do Cabo da Estaca, 
							abofé difícil tarefa,
coma ensarillar seixos pígaros da fervenza nobre,
			ou ser quen de facer cun xiz no ar 
non xa un risco enxel, senón rebilicos coma xermolos das raizames dos ameneiros. 

			Entre nubeiros desesperados, que pasan sen deterse, 
					ser quen de facer no ar cun xiz, arabescos azuis.
...........................................................................................................................................
Na baixamar 
	deixaba o cabaleiro escritos na area mollada da praia 
								poemas de amor, 
								coma chíos desesperados, 
e o mar, lambendo o coído coa escuma das ondas, 
leváballos a Tanit, 
			e líallos o vento
					 zoando con voz poderosa.
.............................................................................................................................................
A filla da escuma dos mares trusgounos un ollo,
e as gorgonas da súa cabeleira, por miralas, converteron en pedra ao cabaleiro 
									no refuxio do cabo, 
						onde se encadean os ventos. 
Vino desaparecer 
e converterse nun coio; 
esvaeuse cun sorriso na faciana de puro paroxismo,
cara ao fato dos adoradores da beleza de Tanit, 
		que de un en un seguen chegando ao longo dos séculos e cantan, 
						axeonllados, uns contra os outros, 
								unha cantiga, xorda, 
								ominosa, 
								os días de mar de leva.
...........................................................................................................................................
Recendo fondo a terra mollada, a mofo e humidade, no canto do mar,

							recendo fondo, salgado, a algazo 
					no murmurio das ondas, nas escumas dos mares.
...........................................................................................................................................
Nas noites de mar tendida oio sotelar, xordo, o coído,
vivo loitando por alentar alén dos murmurios das xógaras xigantes 
						que van e veñen do fondo á tona do mar, 
										ú a escuma, 
					e soben ao cantil e baixan de novo ao fondo, 
						os laios que van e veñen, harmoniosos.
...........................................................................................................................................
Saín colle-lo vento e perdinme no ar coa verba núa,
no ceo do tempo quedaba o falcón 
					pendurando na néboa debullando rebilicos.
...........................................................................................................................................
Cando na noite as ondas de mar de fondo baixan na resaca, 
						bicando coa escuma as xógaras do coído,
								tremen as cantigas, negras, 
							nas gorxas dos mariñeiros.
...........................................................................................................................................
Agatuñando nas ondas polos ronseis da trona tola 
							parei beber na túa fonte fría.
...........................................................................................................................................
Teño que mante-lo coído arranxado 
					e coida-las holoturias 
						nas pucharcas salgadas da baixamar 
					coma tributo a pagar pola eternidade.
...........................................................................................................................................
De certo este era un cabaleiro lanzal, 
						un fermoso coio branco;
non vos podo dicir ben que foi do cabalo, 
					penso que o xantamos, 
								pero, xa non me lembro.
...........................................................................................................................................
Ú a Tanit o mar, na escuma das ondas os poemas de area levaba 
									lambendo o coído
e o vento líallos zoando con voz poderosa, 
						nas ondas de mar de fondo,
 
					eu ouvín salaiar de amor na noite o coído; 
						estarrecendo o ar mentres o mar muxía 

							e aloumiñaba as xógaras negras 
						nos peitos de Tanit, 
									a Muller Mariña.


Muíños 2022



TANIT (la Mujer Marina) 

Olieron la lluvia los perros 
				y la niebla trajo el agua por los montes,
y cuando paró el viento 
llovió a destajo sobre los colores de otoño;
				llovió contra las ansias, estremecidas, del sueño.
...........................................................................................................................................
Fui a diluir los anhelos en el humo solemne para honrar la Anadyomene;
y marchar de nuevo hacia el acantilado de la Mujer Marina,
		Tanit, majestuosa, reina de la niebla,  
		en las piedras del acantilado del Cabo de la Estaca, 
		Astarté del puerto fenicio de Bares, nacida de la espuma del mar.

Tres gorgonas en su cabellera
			convierten, en el cabo, en cantos rodados, 
para el pedregal del puerto,
				a los marineros que osan mirarlas, 
					y dejan un reguero de holoturias 
						en las charcas saladas de la bajamar.
...........................................................................................................................................
Me pagó el caballero 
			para que lo llevara por lo más alejado del acantilado,
		cerca del peñascal de la Mujer Marina del Cabo de la Estaca, 
									difícil tarea,
como tramar piedras blancas de la cascada noble,
			o ser capaz de hacer con una tiza en el aire 
no ya un trazo sencillo, sino filigranas 
como brotes de las raíces de los alisos. 

			Entre nubes desesperadas, que pasan sin detenerse, 
		ser quién de hacer en el aire con una tiza, arabescos azules.
...........................................................................................................................................
En la bajamar 
	dejaba el caballero escritos en la arena mojada de la playa 
								poemas de amor, 
						como trinos desesperados, 
y el mar, lamiendo el peñascal con la espuma de las olas, 
a Tanit se los llevaba, 
			y el viento se los leía 
					 mugiendo con voz poderosa.
...........................................................................................................................................
La hija de la espuma de los mares nos hizo un guiño,
y las gorgonas de su cabellera, por mirarlas, 
convirtieron en piedra al caballero en el refugio del cabo, 
						donde se encadenan los vientos. 
Lo vi desaparecer 
y convertirse en un canto rodado; 
se desvaneció con una sonrisa en la cara de puro paroxismo,
hacia el cúmulo de adoradores de la belleza de Tanit, 
		que de uno en un siguen llegando a lo largo de los siglos 
y cantan, arrodillados, unos contra otros, 
						una cantiga, sorda, 
						ominosa, 
								los días de mar de leva.
Aroma fondo a tierra mojada, a musgo y humedad, cerca del mar,

			aroma fondo, salado, a algazo 
			en el murmullo de las ondas, en las espumas de los mares.
...........................................................................................................................................
En las noches de mar tendida oigo sollozar, sordo, al pedregal,
vivo luchando por alentar al otro lado de los murmullos de los cantos gigantes 
		que van y vienen del fondo a la superficie del mar, 
						donde la espuma, 
				y suben al acantilado y bajan de nuevo al fondo, 
				sus lamentos que van y vienen, armoniosos.
...........................................................................................................................................
Salí a coger el viento y me perdí en el aire con la palabra desnuda,
en el cielo del tiempo quedaba el halcón 
				colgando en la niebla, desgranando filigranas.
...........................................................................................................................................
Cuando en la noche las ondas de mar de fondo bajan en la resaca, 
		besando con la espuma las piedras del roquedal,
				se estremecen las cantigas, negras, 
						en las gargantas de los marineros.
...........................................................................................................................................
Gateando en las ondas por las estelas de la borrasca loca 
							paré a beber en tu fuente fría.
...........................................................................................................................................
Tengo que mantener el pedregal aseado 
			y cuidar las holoturias 
					en las charcas saladas de la bajamar 
					como tributo a pagar por la eternidad.
...........................................................................................................................................
De cierto era un esbelto caballero, 
						un hermoso guijo blanco;
no os puedo decir bien qué fue del caballo, 
					pienso que lo almorzamos, 
								pero, ya no me acuerdo.
...........................................................................................................................................
Donde a Tanit el mar, en la espuma de las ondas,
los poemas de arena llevaba lamiendo el cantil
y el viento se los leía  mugiendo con voz poderosa, 
						en las ondas de mar de fondo,
 
					yo oí sollozar
de amor en la noche al pedregal; 
					estremeciendo el aire mientras el mar mugía 

						y acariciaba los cantos negros 
						en los pechos de Tanit, 
									la Mujer Marina.


Muíños 2022

Trad:   Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/
Belleza extraordinaria, Xaime!
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Ramón Castro Méndez escribió: Sab, 15 Ene 2022 18:01 Muy hermosa propuesta, amigo Xaime. El mar, los acantilados, la bruma... un poema muy visual, esplendoroso y lleno de magia.
Noraboa.
Un fuerte abrazo.
Gracias por tus palabras, amigo mío.
Honrado por tu presencia.

Fonda aperta.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Marisa Peral escribió: Sab, 15 Ene 2022 20:55
xaime oroza carballo escribió: Vie, 14 Ene 2022 1:19


TANIT (la Mujer Marina) 

...........................................................................................................................................
Fui a diluir los anhelos en el humo solemne para honrar la Anadyomene;
y marchar de nuevo hacia el acantilado de la Mujer Marina,
		Tanit, majestuosa, reina de la niebla,  
		en las piedras del acantilado del Cabo de la Estaca, 
		Astarté del puerto fenicio de Bares, nacida de la espuma del mar.

Tres gorgonas en su cabellera
			convierten, en el cabo, en cantos rodados, 
para el pedregal del puerto,
				a los marineros que osan mirarlas, 
					y dejan un reguero de holoturias 
						en las charcas saladas de la bajamar.
...........................................................................................................................................
Me pagó el caballero 
			para que lo llevara por lo más alejado del acantilado,
		cerca del peñascal de la Mujer Marina del Cabo de la Estaca, 
									difícil tarea,
como tramar piedras blancas de la cascada noble,
			o ser capaz de hacer con una tiza en el aire 
no ya un trazo sencillo, sino filigranas 
como brotes de las raíces de los alisos. 

Muíños 2022

Trad:   Shaim et Alza
http://xaimeorozacarballo.blogspot.com.es/




Como siempre, amigo Xaime, es un gusto leer tus leyendas y cantigas.
Felicidades y gracias por la belleza.
Un abrazo.


Gracias a ti, Marisa, por estar siempre ahí con tu aliento que estimo enormemente.
Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Rafel Calle escribió: Lun, 17 Ene 2022 21:49 Muy bello y muy evocador trabajo, amigo Xaime, que, a mi juicio, tiene todos los pronunciamientos de tu mejor poesía.
Felicidades.
Abrazos.
Gracias por tus palabras, querido amigo, y por tu denodado afán que logra que todo esto siga siga latiendo.
Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Lunamar Solano escribió: Lun, 17 Ene 2022 22:27 Tus letras transportan querido amigo... una atmósfera que envuelve y cautiva...
Un gusto volver a leerte...te abrazo con todo mi cariño...
Nancy
Gracias por tus reconfortantes palabras.
Un abrazo.
xaime oroza
Avatar de Usuario
xaime oroza carballo
Mensajes: 3514
Registrado: Mar, 16 Oct 2012 11:56

Re: Tanit

Mensaje sin leer por xaime oroza carballo »

Armilo Brotón escribió: Mar, 18 Ene 2022 11:54 Bello, muy bello y evocador este poema mi querido hermano Xaime. La cuidada elección de los cultos términos me aproximan al aire trascendente, mítico, de los antiguos cantos que explicaban la vida. Las piedras son hombren que permanecen enamorados para siempre, marineros forjados con el envite de las olas de la vida y este una hermosa sirena que nos trasforma.
Felicidades e unha forte aperta.
Gracias por tu atenta lectura, hermano.
Enamorados de Tanit estamos como los cantos rodados que forman la escollera del puerto natural y otear, sólo por otear, la belleza, desde la atalaya, del paso de las ballenas.

Fonda aperta.
xaime oroza
Ignacio Mincholed
Mensajes: 3191
Registrado: Lun, 11 May 2009 18:31

Re: Tanit

Mensaje sin leer por Ignacio Mincholed »

Felicidades, Xaime.
Presentas un paisaje interior/exterior con una panorámica plena de recodos en los que detenerse. Mucha poética.

Un abrazo.
Ignacio
Responder

Volver a “Foro de Poemas”